25 กรกฎาคม 2550 14:31 น.
เมฆคราม
แอบเฝ้ามองโฉมงามมานานวัน
ได้แต่ประหวั่นพลันพึงในดวงใจ
เหตุไฉนไม่เคยได้เอ่ยไปให้ได้รู้
แม้แต่ทักเจ้าสักคำยังไม่เคย
พร่ำพรรณาถึงความงามของนางเจ้า
ยามเมื่อเจ้ายิ้มช่างพริ้มพรายเหลือหลายนัก
แต่ตระนักไว้ในใจยังไม่อาจเผยเลยสักครา
โอ้ว่าใจเจ้าเอยอยากเผยไปให้ได้รู้
เอาละหว๋าเป็นไงให้เป็นกัน
ยังไงต้องสักวันได้เอื้อนเอ่ย
จะให้กาลผ่านเลยไปกว่านี้ไม่ดีแน่
อาจจะแย่หากว่ามีมือที่สามมาข้องแวะ
พยายามรวมความกล้าจากผู้ชาย
แค่ให้ทายคลายความกลัวไม่มัวหวั่น
ต่อหน้านั้นปากก็สั่นใจหวั่นไหว
เหตไฉนเป็นอย่างนี้เสียที่เรา
อยากให้รู้ลึกสุดใจมีเพียงเจ้า
แต่มัวเขลาไม่กล้าบอกออกจากใจ
กลัวนะกลัวไม่เคยกลัวแค่พูดไป
แปลกจริงหนอแค่วาจาออกจากปากยากจังเลย.เฮ้อ
หน้าส่วนตัว
1239
