25 กรกฎาคม 2550 14:31 น.
เมฆคราม
แอบเฝ้ามองโฉมงามมานานวัน
ได้แต่ประหวั่นพลันพึงในดวงใจ
เหตุไฉนไม่เคยได้เอ่ยไปให้ได้รู้
แม้แต่ทักเจ้าสักคำยังไม่เคย
พร่ำพรรณาถึงความงามของนางเจ้า
ยามเมื่อเจ้ายิ้มช่างพริ้มพรายเหลือหลายนัก
แต่ตระนักไว้ในใจยังไม่อาจเผยเลยสักครา
โอ้ว่าใจเจ้าเอยอยากเผยไปให้ได้รู้
เอาละหว๋าเป็นไงให้เป็นกัน
ยังไงต้องสักวันได้เอื้อนเอ่ย
จะให้กาลผ่านเลยไปกว่านี้ไม่ดีแน่
อาจจะแย่หากว่ามีมือที่สามมาข้องแวะ
พยายามรวมความกล้าจากผู้ชาย
แค่ให้ทายคลายความกลัวไม่มัวหวั่น
ต่อหน้านั้นปากก็สั่นใจหวั่นไหว
เหตไฉนเป็นอย่างนี้เสียที่เรา
อยากให้รู้ลึกสุดใจมีเพียงเจ้า
แต่มัวเขลาไม่กล้าบอกออกจากใจ
กลัวนะกลัวไม่เคยกลัวแค่พูดไป
แปลกจริงหนอแค่วาจาออกจากปากยากจังเลย.เฮ้อ
20 ตุลาคม 2549 11:17 น.
เมฆคราม
ต่อให้ทำดีกว่านี้
อีกกี่ปีก็ไม่มีหวัง
ดังใจที่หมายปองเธอ
โอ้เราละเมออยู่ข้างเดียว.....
ต่อให้ทำสิ่งที่เธอต้องการ
เปรียบปานว่าเธอคือเจ้าหญิง
ก็ไม่มีจริงดังฝัน
เพราะฉันรักเธออยู่ข้าง....เดียว
11 ตุลาคม 2549 09:27 น.
เมฆคราม
ใครอาจจะไม่เข้าใจ
ว่าความสัมพันธ์ของเรานั้นมันเป็นเช่นไร
และใครอาจจะเข้าใจผิด
และคงคิดไป และคงคิดไปและคงเข้าใจตามที่เห็น
* คงมีเพียงเราสองคน ท่ามกลางหมู่ดาวมากมาย ที่รู้กันในใจ
มันจำเป็นด้วยหรือ ที่ต้องอยู่ในกฎเกณฑ์
ที่ใครบางคนกำหนดว่ารักเป็นอย่างไร
** ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำๆไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรักก็สุขหัวใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้
เราอาจจะแยกกันอยู่ ไม่นอนด้วยกันทุกคืนทุกวันอย่างคู่ใคร
อย่างน้อยมีเธอที่เข้าใจ แม้จะไม่มีผู้ใดเข้าใจความรักนี้
หน้าส่วนตัว
1236
