28 กันยายน 2545 11:57 น.
เฟื่องฟ้าฟ้าขาว
เสียงไม้แห้งกระทบกันใจหวลหา
เหล่านกกาบินกลับรังใจหวลไห้
สายลมพัดผ่านแมกไม้ฉันหนาวใจ
สายน้ำไหลจากไปไม่หวลคืน
เหมือนคนรักจากไปไม่คืนมา
ทิ้งสัญญาของเราที่เคยชื่น
ทิ้งให้ฉันต้องอยู่อย่างขมขื่น
ฉันต้องฝืนอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง
15 กันยายน 2545 13:01 น.
เฟื่องฟ้าฟ้าขาว
เพื่อน คำนี้ที่ทำให้โลกไม่เหงา
เพื่อน คือคนที่จะอยู่เคียงข้างเรา
เพื่อน จะทำให้ยิ้มได้ยามเราเศร้า
เพื่อน จะเป็นเงาติดตามตลอดไป
แม้...ในยามที่เราทุกข์
แม้...ในยามที่เราไม่มีใคร
แม้...ในยามที่เราขาดคนคอยห่วงใย
โปรดจงรับรู้เอาไว้...เพื่อน...จะเป็นกำลังใจให้ทุกครา
ณ...ตรงนี้สายธารแห่งรอยยิ้มเคยหลั่งไหล
ณ...ตรงนี้ต้นไม้แห่งมิตรภาพเคยเบ่งบานละลานตา
ณ...ตรงนี้ที่สายลมแห่งความหวังดีเคยพัดผ่านมา
ณ...ตรงนี้ที่กาลเวลาได้นำพาความเป็นเพื่อนมาสู่..เรา
ฉัน...จะเก็บมิตรภาพระหว่างเราตราไว้ในดวงใจ
ฉัน...จะเก็บรอยยิ้มที่สดใสไว้ให้ยืนยาว
ฉัน...จะไม่ลืมเลือนภาพความทรงจำเก่า ..เก่า
ที่เราเคยมีเราเมื่อวันวาน
หน้าส่วนตัว
843
