12 พฤศจิกายน 2551 01:27 น.
เฟื่องฟ้าฟ้าขาว
อย่ารักเพราะเธอสงสาร
อย่าปล่อยให้เพ้อฝันมากไปกว่านี้
เดินจากฉันไปเถอะน่ะคนดี
หยุดทรมานคนคนนี้ให้ตายทั้งเป็น
ทิ้งฉันไว้อย่างนี้อย่าหันมาเหลียวแล
ฉันก็แค่ " ความสงสาร " ที่สายตาเธอสื่อให้เห็น
อย่าผูกพันฉันไว้ด้วยคำว่ารักอย่างเลือดเย็น
เลิกล้อเล่นทำเป็นรักถ้าเธอแค่ " เวทนา "
ยอมปลดปล่อยอิสรภาพให้หัวใจในวันนี้
เคลียร์พื้นที่ข้างในไว้พร้อมรับความเดียวดายเหว่หว้า
หันหลังเดินจากรักลวงที่เธอแกล้งแสร้งเมตตา
ความทรงจำที่ผ่านมาขอเก็บไว้หล่อเลี้ยงใจเมื่อไม่มีเธอ
ฉันต้องผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้
พยายามห้ามหัวใจอย่ามัวแต่คอยพร่ำเพ้อ
อย่าหยุดสร้างจินตนาการของความรักด้วยอดีตที่พบเจอ
ย้ำเตือนตัวเองเสมอ " ความสงสาร " จากเธออย่ารับมา
1 พฤศจิกายน 2551 07:21 น.
เฟื่องฟ้าฟ้าขาว
ฉันไม่ ใช่นางเอกในนวนิยาย
ที่ยอมให้ตัวร้ายรังแกได้
ไม่ใช่นางงามจากเวทีนางสาวไทย
ที่ยิ้มสดใสและใจดีกับทุกคน
ฉันคือคนธรรมดาที่รักเธอจนหมดหัวใจ
ชอบทำตัววุ่นวายให้เธอคอยพร่ำบ่น
เป็นนางมารร้ายได้ถ้าเธอแอบมองใครอีกคน
ทำตัวไร้เหตุผลจนเธอเอือมระอา
วันนี้สายไปไหมถ้าจะเปลี่ยนตัวเองใหม่
เป็นคนน่ารักสดใสและดูมีคุณค่า
ไม่ทำตัวเหมือนแต่ก่อนให้เธอรำคาญตา
ไม่เป็นตัวปัญหาให้เธอต้องอายใคร
อยากให้เธอได้เห็นฉันคนใหม่
ที่เธอหวังไว้ว่าสักวันฉันต้องเป็นได้
นางมารร้ายยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร
ถ้าไม่ใช่..เพื่อเธอคนนี้ที่รักสุดหัวใจ
19 ตุลาคม 2551 07:22 น.
เฟื่องฟ้าฟ้าขาว
เสียงไม้แห้งกระทบกันใจหวลหา
เหล่านกกาบินกลับรังใจหวลให้
สายลมพัดผ่านแมกไม้ฉันหนาวใจ
สายน้ำไหลจากไปไม่หวลคืน
เหมือนคนรักจากไปไม่คืนเหย้า
ทิ้งลำนำถิ่นฐานที่เคยชื่น
ทิ้งอดีตที่แสนหวานให้ขมขื่น
ทิ้งวันคืนของสองเรา...ไม่เหลียวมอง
5 มกราคม 2546 14:03 น.
เฟื่องฟ้าฟ้าขาว
แม้ใบไม้ยังอ่อนไหวยามลมพัดผ่านมา
แม้ดารายังลาลับจากท้องฟ้าเมื่อฟ้าสาง
เมื่อเวลาเลยผ่านความทรงจำยังมีวันเลือนลาง
แล้วหนทางที่ฉันเลือกเดินจะเป็นอย่างไร
บนหนทางที่ทอดยาวไกลไปข้างหน้า
ไม่รู้ว่าต้องเจอะเจอสิ่งต่าง ๆ มากมายแค่ไหน
อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่สามารถรู้ล่วงหน้าได้
หนทางที่ทอดยาวไกลมันยังมีอะไร ๆ ให้ค้นหา
อย่าอ่อนล้าถ้าเจอกับปัญหามากมาย
ต้องลุกขึ้นสู้ด้วยพลังใจที่แกร่งกล้า
ชีวิตนี้ต้องก้าวต่อไปเพราะยังมีสองมือและสองขา
จงเดินไปข้างหน้าอย่างสง่างามบนหนทางที่เลือกเดิน/font>
18 ธันวาคม 2545 16:41 น.
เฟื่องฟ้าฟ้าขาว
สิ่งเดียวที่ฉันเฝ้ารอเสมอ
รอให้เธอเดินข้ามเส้นขอบรุ้งมาหา
ทั้งที่รู้ว่าเรานั้นห่างไกลกันสุดขอบฟ้า
แต่......ยังหวังให้เธอมาเคียงข้างใจ
สิ่งเดียวที่ฉันเฝ้ารอเสมอ...
อยากให้เธอมานั่งนับดาวใกล้ ๆ
แล้วช่วยกันเรียงร้อยเป็นสายใย
เพื่อคล้องใจเราไว้ให้ใกล้กัน
ฉันจะไม่รออีกแล้ว..เพราะรู้ว่า
กาลเวลาได้พาเธอไปไกลชั่วนิรันด์
ประโยชน์อะไรถ้าจะอยู่โดยไม่มีกัน
โปรดจงมารับฉัน.....เพื่อไปร่วมสร้างฝันกับเธอ
หน้าส่วนตัว
1893
