7 มิถุนายน 2546 02:19 น.
เพื่อนไพร
เพียงลมแผ่วพัดผ่าน..ใจก็ผ่าว
เหมือนพัดพาความเหน็บหนาวคราวเดือนดับ
สะเก็ดดาวร่วงรายหล่นหายลับ
ขีดแผ่นฟ้าเหมือนดังกับจะกรีดใจ
รอยอาลัยยังเหลือไว้ให้รำลึก
คงสืบสานความรู้สึกอันหวั่นไหว
น้ำค้างพรำอยู่หว่างกลางพงไพร
น้ำคำใยลืมเลือนเหมือนไร้รอย
ทิ้งเพียงความว่างเปล่าที่ร้าวรวด
กลางสายธารความเจ็บปวดทดท้อถอย
แม้นหมดหวังบางครั้งยังหลงคอย
ขับสำเนียงเรียงร้อยถ้อยระทม
เป็นเพียงใจหนึ่งใจซึ่งไร้ค่า
ประสบการณ์ที่ผ่านมานั้นสาสม
ดอกรักร่วงในโลกที่โศกซม
ลมพริ้วพรมแผ่วมาก็ล้าแรง
จึงรินหลั่นน้ำตานี้จากชีวิต
อันใดเลยจะมีสิทธิ์เสาะแสวง
ก้มหน้ารับชะตากรรมที่สำแดง
ด้วยไม่อาจขันแข่งแย่งชิงใคร
7 มิถุนายน 2546 01:56 น.
เพื่อนไพร
ฉันหวังเป็นเพียง..หิ่งห้อย
เปล่งแสงน้อยๆ แม้ลับหาย
หรือกลบกลืนไปกับดาวที่พราวพราย
แต่ไม่หมายเป็นอัจกลับ ..ยามอับจันทร์
ปีกอ่อนบางของฉันนั้น..หิ่งห้อย
บินล่องลอยค้นหาซึ่งฝั่งฝัน
ระยะทางยาวนานที่ฝ่าฟัน
ย่อมมีวันสักวันที่โรยแรง
ทั้งลมฝนโหมกระหน่ำแรงซ้ำซัด
แสงจรัสจึงหม่นจึงมัวแสง
อย่ามองฉันด้วยสายตาที่คลางแคลง
มิได้คิดเสแสร้งหรือแกล้งทำ
สิ่งดีงามใช่ร้างไร้ในสำนึก
ทุกเวลาเฝ้าตรองตรึกที่ลึกถลำ
อุดมการณ์สอนสั่งยังจดจำ
ทุกชีวิตมีกรรมชักนำไป
ช่วงเวลาอ่อนล้า..หลับตาพัก
ใช่หลีกลี้หนีอุปสรรคไปแห่งไหน
ขอพักฟื้นบาดแผลแห่งหัวใจ
ให้ปีกบางอ่อนใสได้มีแรง
ครั้นลืมตาพรายพร่าขึ้นมาใหม่
มีความฝันอำไพระยับแสง
แม้เจ็บดังหนามคมโถมทิ่มแทง
ก็สัญญาว่าจะแกร่ง เข้มแข็ง..บิน
เมื่อแสงของฉันนั้น...หิ่งห้อย
สว่างวาบน้อยๆ แล้วสูญสิ้น
ใครมากมายอาจไม่เคยยลยิน
ฝากเพียงร่างไว้ถมดินพร้อมวิญญาณ
หน้าส่วนตัว
1005
