17 มกราคม 2555 13:54 น.
เพื่อนเก่า
มุ่งเดินมาจากซอกตึกลึกสูงใหญ่
ตามองไปคร่ำครวญคล้ายโศกศัลย์
เป็นส่วนย่อยหยุดเคลื่อนเหมือนทางตัน
กายยังมั่นใจยังหมายในนาคร
สังคมผ่านเจริญไกลในมุมอับ
คนกลายกลับเป็นหุ่นทุ่นไม้ขอน
ไร้อารมณ์ทุรยุคทุกขั้นตอน
จากที่เคยเอื้ออาทรกลับไม่มี
หรือมันคือภาพผ่านธารกระแสร์
อันผันแปรย่อยยับไปทุกที่
สิ่งเคยคิดกลับผิดหวังยังย่ำยี
ดุจภูตผีหลอกหลอนซ่อนวิญญาณ
จรดถ้อยคำจากผู้รู้สังเกต
และสังเวชกำสรดในสังสารฯ
ก่อนแผ่นดินสิ้นสุดหยุดร้าวราน
ขอดวงมานแห่งแผ่นดินฟื้นถิ่นธรรม
17 มกราคม 2555 11:37 น.
เพื่อนเก่า
ณ ราตรีโสดหนึ่งพึงสดับ
โลกแลลับเหตุผลเกิดปัญหา
มัวเมารักโลภโกรธหลงอนิจจา
ไร้ธรรมาระลึกรู้ไปสู่กาย
โลกมนุษย์ฉุดกิเลสเลศตัณหา
ดุจกรงขังแน่นหนาสิ้นจุดหมาย
ยิ่งมัวเมาสับสนส่อวุ่นวาย
ตกสู่ทางอบายชั่วพริบตา
ยึดธรรมะสร้างสุขทุกข์หลีกลี้
ทำความดีประคองตนจนล้ำค่า
อย่าหลงทางทำสิ่งอื่นในโลกา
แม้นเวลาผันผ่านกาลหมุนไป
ระยะห่างแห่งตนพ้นสำนึก
จิตตรองตรึกสู่ทางสว่างไสว
พาสร่างโศกโลกผลดลกายใจ
สงบได้จริงหนอพอสมควร
เมื่อยังมีชีวิตอยู่ดูหลายฉาก
กิเลสมากควรสละอย่าสงวน
จึ่งสอดคล้องวิถีธรรมนำกระบวน
ที่ถูกถ้วนตามครรลองของชีวี
ชีวิตยังต้องการการหลุดพ้น
จากวังวนทางผิดยากหลีกหนี
ยึดไตรรัตน์ร้อยรัดให้ใฝ่ดี
โลกจึงมีสันติผลิเบ่งบาน
พ้นจากยุคราตรีที่มืดมิด
ให้หยุดคิดละกิเลสปลงสังขาร
ชีวิตชื่นคืนสุขตราบเท่านาน
ชีพตระการหลังม่านมืดสู่หลักชัย
หน้าส่วนตัว
1842
