23 พฤษภาคม 2547 21:26 น.
เพื่อนพระเอก
เวลาพาให้เรามาเจอกัน
เวลาทำให้เธอและฉัน...ชิดใกล้
เวลาทำให้เราผูกพันกัน...ด้วยหัวใจ
เวลาผ่านเลยไปไม่กลับมา
แต่เวลาก็ทำให้เราห่างเหิน
ทำให้เราต้องเผชิญกับปัญหา
ให้ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา
จนรู้ว่าเราไม่ได้เกิดมาเพื่อกัน
ฉันจะจดจำเรื่องดีดีของเราไว้
เผื่อวันใดทีใจรู้สึกเหงา
จะดูรูปเธอแล้วคืดถึงเรื่องเรา
ความซึมเซาคงมลายคลายลงไป
เวลาทุกวินาทีมีค่า ... รักใครชอบใครก็บอกไปเถอะนะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้บอกเพราะเวลาผ่านเลยไปไม่มีวันคืนนกลับมา
23 พฤษภาคม 2547 00:53 น.
เพื่อนพระเอก
อยากบอกเธอว่ารักแต่ไม่กล้า
อยากมีค่าพอให้เธอเก็บไปฝัน
อยากมีเธอแม้ค่ำคืนจะเงียบงัน
อยากฝากจันทร์ดูแลเธอให้ฝันดี
แต่ความจริงฉันไม่ควรคู่กับเธอ
ได้แต่เพ้อได้แต่อยากอยู่อย่างนี้
คิดทีไรนึกทีไรเจ็บทุกที
มันเหมือนมีใบมีดกรีดตรงกลางใจ
กรีดจนเป็นรอยร้าวฝังจนลึก
ให้สำนึกว่าควรยืนอยู่ตรงไหน
ฟ้ากับเหวอยู่ห่างกันเท่าไร
เธอกับฉันนั้นไซร้ไม่ต่างกัน
เจ็บร้าวบาดลึกจัง ขอคำแนะนำด้วยน้าาาาาาา.......
21 พฤษภาคม 2547 22:44 น.
เพื่อนพระเอก
ใครคนนึงถูกสร้างมาเพื่อเรา
ไม่อาจเดาว่าคนนั้นคือคนไหน
เขาอาจอยู่อีกฟากฟ้าอันแสนไกล
หรืออยู่ใกล้จนลืมไปว่าเคยมี
ใช้ตาดูไม่รู้หรอกว่าคนไหน
ต้องใช้ใจมองดูจะช่วยชี้
จะกี่วันกี่เดือนหรือกี่ปี
ก็ต้องมีคนที่เกิดมาเพื่อเรา
แต่เมื่อไหร่ฉันจะเจอคนๆนั้น
เมื่อไหร่กันที่ใจจะหายเหงา
เมื่อไหร่น้า! ที่ฟ้าสีเทาๆ
จะบางเบาเปลี่ยนเป็นฟ้าสีชมพู
หน้าส่วนตัว
304
