28 พฤษภาคม 2554 18:05 น.
เพียงแพรว
เธอผู้ไกลห่าง...
ตลอดทางเธอเหงาเหมือนฉันไหม
ทุกรอยเท้าที่ก้าวผ่านพนาไพร
มันวิเวกเพียงใดที่ผ่านมา
ถูกหนามตอกยอกเอาฝ่าเท้าน้อย
มีกี่รอยนับไว้ไหมเธอจ๋า
หนุนขอนไม้ต่างหมอนตอนหลับตา
มิเมื่อยล้าหรือไร-ไยไม่บ่น
รอบกายเธอมีใครไหมยามนั้น
คืนต่อคืนวันต่อวันอันสับสน
เจอทางแยกเกิดแตกแยกในใจตน
ใครสักคนให้ปรึกษามีบ้างไหม - หรือไม่มี
เธอผู้ไกลห่าง ...
ฉันอ้างว้างเหลือเกินในยามนี้
ความวุ่นวายทำร้ายฉันไร้ชิ้นดี
บดขยี้ความฝันจนฉันตรม
ยังมีขอนไม้พอไหมให้ฉันหนุน
แดดอบอุ่นพอไหมให้ห่อห่ม
ยามที่ร้อนมีไหมเจ้าสายลม
ให้ตัวฉันได้ชื่นชมอย่างเต็มใจ
เธอจ๋าเธอที่รัก ...
ขอที่พักให้ฉันหน่อยได้ไหม
อยากลาแล้วความวุ่นวายศิวิไลซ์
ไปอยู่ไพรพร้อมเธอ....ผู้ไกลห่าง
......