6 เมษายน 2550 14:50 น.
เพียงแพรว
ตกในห้วง อารมณ์ แห่งอาวรณ์
ราตรีอ้อน ให้หลับ มิหลับไหล
ตาสว่าง ใจกระจ่าง สว่างใจ
คืนเผลอไผล ในห้วงรัก ฤาอ่อนแอ
มิรู้ได้ ดังใจ ใคร่จะรู้
ใจหดหู่ เหม่อมอง จ้องดวงแข
ไฉนมี สิ่งสะกิด ในดวงแด
ว่าอ่อนแอ ก็ว่าได้...แต่ใช่จริง
มันปะปน สับสน จนใจหน่าย
มีบางอย่าง เวียนวาย ดั่งมนต์สิง
ให้ลุ่มหลง หลงใหล ใจประวิง
ดั่งทุกสิ่ง หยุดนิ่ง มิเดินไป
ฤาจะเป็น ห้วงแห่ง ความรู้สึก
ความคิดนึก หยุดลง ไม่เคลื่อนไหว
หลงในมนต์ เสน่ห์รัก ปักกลางใจ
จึ่งวูบไหว จึ่งอ่อนไป มิได้คลาย
ยังแน่นิ่ง ประวิง อยู่สิ่งเก่า
ดั่งเป็นเงา แนบตัว มิห่างหาย
จวบทิวา รุ่งขึ้น มิผันกราย
จิตเวียนว่าย เวียนวน กับคนเดิม
4 เมษายน 2550 23:04 น.
เพียงแพรว
ที่ ต ร ง นี้ ยั ง มี รั ก . . .
เธอจะมาพิงพักเมื่อไหร่...ฉันไม่ว่า
เพราะที่ตรงนี้...เป็นของเธอตลอดมา
และฉันคิดว่าจะเป็นของเธอ..ตลอดไป
เธอหนาวหรือตัวฉันจะโอบกอด
ยามที่กองไฟมอด...ไม่เผาไหม้
กายเธอหนาวเพราะหมดเเล้วซึ่งไออุ่นจากกองไฟ
อยากให้รู้ว่ายังมีฉันอยู่นี่ไง...ที่พร้อมจะมอบไออุ่นให้
. . . . . . . . .แ ด่ ตั ว เ ธ อ . . . . . .
~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~
ยามที่สิ้นแล้วแสงแห่งตะวัน
เธอจงหลับตาฝันในอ้อมแขน....
แม้ไม่ใช่เทวดา..แต่จะขอเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆแทน
ให้เธอหลับลง..ให้เหมือนแม้น.....
ได้นอนอยู่ในดินแดนแห่งดวงดาว
เธอตื่นจากห้วงแห่งฝันมาเมื่อไหร่
ฉันจะจูงแขนเธอไป....เดินบนหาดทรายขาว
มาช่วยกันสร้างปราสาททรายของสองเรา
เพื่อหนึ่งคืนหนาวจะได้มีที่พักพิง...
ม า ช่ ว ย กั น ส ร้ า ง ตำ น า น . .
มีปราสาทเป็นบ้าน..." มีเจ้าชาย "..." มีเจ้าหญิง "...
มีสองเราสวมบทเป็นตัวละครที่แท้จริง
อยู่ในโลกนิยายที่เพริศพริ้งกว่านิยายบทใด-ใด
3 เมษายน 2550 12:56 น.
เพียงแพรว
อยากจะรู้ ว่าเราทำ อะไรผิด
จึงถึงกับ ตัดขาดมิตร เบือนหน้าหนี
หรือเราผิด พลาดไป ในวจี
จึงหลบลี้ หลีกหาย กลายเป็นชัง
ยังไม่รู้ อะไร คือเหตุผล
เกลียดเราจน หนีหน้า มิแลหลัง
บอกได้ไหม บอกเหตุผล ให้เราฟัง
แล้วจะเลิก มานั่ง ตามตอแย
เกลียดก็เกลียด เรายอม ให้เธอเกลียด
บอกไว้เลย ไม่แค้นเคียด ไม่แยแส
อาจมีบาง น้ำตา ..คนอ่อนแอ
เธออย่าแคร์ แค่บอก ให้รู้จริง
ค้างๆคาๆ น้ำตา จะพาลใหล
เรามันบ้า เกินไป ใจไม่นิ่ง
กระวนวาย คิดมาก อยากรู้จริง
กับบางสิ่ง ที่ทำไป ให้เธอเคือง
1 เมษายน 2550 22:30 น.
เพียงแพรว
ณ คืนค่ำขอบฟ้าก็ปรากฏ
พระจันทร์ปลดแสงสล้างสว่างสี
สุนทรีย์ภาพหยาดฟ้ายามราตรี
โอบฤดีอุ่นขวัญมิผันกลาย
ฉันเหม่อมองหมู่เมฆเสกเรขา
แสงจันทราแลเห็นดังเส้นสาย
ลมรำเพยพัดพลิ้วต้องผิวกาย
พรรณรายนวลเนื้อจนเหลือชม
พระพายเรื่อยโบกริวผ่านผิวเนื้อ
ไอดินเอื้ออกซุกสนุกสม
จนเผลอเคลิ้มล่องยังภวังค์ภิรมย์
ขณะห่มแพรดาวอันพราวแพรว
จันทร์จะส่องแสงมาขับฟ้าหม่น
ดาวดาลดลบทเพลงรำพันแผ่ว
กล่อมลมโกรกโบกกรูลู่ตามแนว
กู่เสียงแจ้วเรไรไกลกังวาน
ดั่งเพรียกพร้องบรรเลงบทเพลงสรวง
มาโปรยร่วงรับโสตสนุกสนาน
เจิมขวัญหล้า ดินฟ้า ราตรีการ
ไหววิญญาณวาบแล่นถึงแก่นจริง
หรีดหริ่งเรื่อยระงมเสียงสำเนียงถ้อย
เอื้อนศัพท์สร้อยสื่อเสนาะไพเราะยิ่ง
ขับลำนำเพลงกานท์หวานประวิง
จนนึกนิ่งเคลิ้มคล้อยลอยภวังค์
หลับตาพริ้มอิ่มเอมเกษมสุข
เสมือนปลุกใจปลื้มให้ลืมหลัง
มนต์จันทราแต่งเติมเพิ่มกำลัง
ราตรีรั้งเหนี่ยวจิตให้คิดชม
ฉันมองเนื้อนวลจันทร์อันพราวแสง
มณีแห่งเวหาสพิลาสสม
เปลื้องความเศร้าเหงาจริตปลิดระทม
เปลี่ยนเป็นปมรสหวานนานกว่านาน
1 เมษายน 2550 18:45 น.
เพียงแพรว
..วูบๆ ..เวียนๆ.. ไหวๆ..
หวิวๆ.. หัวใจ.. ร้องเรียกหา
เจอครั้งแรก.. โดนใจ ..เลยน้องยา
ทำไมหนา.. เจ้าเกิด.. ช้าเกินไป
เจอครั้งเดียว ถูกใจ ใครกันนี่
ได้ฟังเสียง คนดี ทำหวั่นไหว
เสียงนุ่มนิ่ม น่ารัก นักโดนใจ
ยิ้มสดใส โลกทั้งใบ ยกให้เธอ..
น้องชายจ๋า อย่ามา แกล้งให้รัก
ใจของพี่ อ่อนนัก มักพร่ำเพ้อ
ไปน่ารัก ไกลๆ ได้ไหมเออ
เดี๋ยวพี่สาว จะละเมอ ไม่กินนอน...
หน้าส่วนตัว
2300
