29 เมษายน 2550 13:45 น.
เพียงแพรว
ศรัทธาที่วาดหวัง...
เป็นพลังที่ฉายแสง
ความหวังไม่เปลี่ยนแปลง...
ใจยังแกร่งในศรัทธา
สาหัสสักร้อยหน...
ใจยังทนไม่อ่อนล้า
ต่อสู้ด้วยชีวา...
ตะกายฟ้าคว้าดวงดาว
แม้ฟ้าจะมืดมน...
แม้ถนนจะเหน็บหนาว
แสงแดดร้อนอบอ้าว...
ก็ต้องก้าวเดินต่อไป
มีเพลงบรรเลงคลอ...
แม้ใจท้อก็เอาใหม่
ผิดหวังเป็นกำไร...
บันทึกไว้นักเดินทาง
เหนื่อยมากแต่อยากฝัน..
เพื่อสร้างสรรค์และสรรค์สร้าง
ชีวิตที่วาดวาง...ได้ถมร่างจนเติมเต็ม
ชีวิตที่วาดวาง........นักเดินทางจะเติมเต็ม....
27 เมษายน 2550 12:44 น.
เพียงแพรว
ฟังเสียงลม.....ฟังเหมือนจะกระซิบ
มองดวงดาว......กระพริบระยิบไหว
จ้องดวงจันทร์.....เห็นกระต่ายอยู่ข้างใน
หรีดเรไร.......บรรเลงเพลงน้ำตา
ซบหน้าลง......ตรงฝ่ามือแล้วร้องไห้
ฟังเสียงใจ...ที่เต้นอย่างอ่อนล้า
ทุกอณู.......ของลมที่พัดมา
ก็พัดพา......ความเหงาเข้าดวงใจ
อีกกี่วัน......ที่ฉันจะหายเศร้า
กี่คืนเล่า......ที่เราจะสดใส
กี่น้ำค้าง......พรมพร่างมาล้างใจ
กี่ละออง......ฝนสาดใส่ใจโทรมๆ
หากขอพร.....ขอได้ดังใจหวัง
ขอพลัง.......แห่งฝนช่วยถ่าโถม
ขอแสงดาว......คืนหนาวปลอบประโลม
ขอเงาโคม.......แห่งจันทร์กล่อมขวัญที
25 เมษายน 2550 00:26 น.
เพียงแพรว
เปรียบประดัง ดินพัง ทะล่มร่วง
ฟ้าทะลวง ทะลายสิ้น ซึ่งดินหนา
ฝนจะตก จะสาดซัด ทะล่มฟ้า
แล้วดารา พุ่งพวง ทะลวงดิน
คนบนดิน ตื่นตระหนก ตกใจทั่ว
ต่างหวาดกลัว กลัวซึ่ง โลกจะสิ้น
บ้างร้องไห้ ทุบอก น้ำตาริน
แค่ได้ยิน เรื่องราว ที่ร้าวใจ
ฉันเฉยเมย มองมัน ไม่หวั่นอก
แม้นถูกสูบ ลงนรก ไม่หวั่นไหว
ฉันเฉยชา เพราะน้ำตา ฉันตกใน
จะเป็นตาย เลวร้าย ไม่หวาดกลัว
24 เมษายน 2550 01:10 น.
เพียงแพรว
หลับตาลงส่งใจสู่ห้วงฝัน
เริงวิมารใต้เงาจันทร์ส่องไสว
หลับตาพริ้มเอมอิ่มปริ่มดวงใจ
หวังเอาไว้จะหลับใหลใต้ดารา
พอตื่นขึ้นอีกทีลอยละล่อง
เดินเหยียบย่องกลางห้องแห่งเวหา
ชมร่ายรำต้อนรับจากเทวา
ร้อยบุปผามาคล้องด้วยน้ำใจ
เลยแดนสรวงล่วงมาผ่านท้องทุ่ง
ข้าวเต็มยุ้งคนยิ้มอย่างสดใส
ฉันทำนาเธอหาปลาว่ากันไป
สุขฤทัยดำเนินไปแบบพอเพียง
ละเลยลิ้วลิ่วเลยมาเชยป่า
ไกลออกมาเข้าหาโดยมิเลี่ยง
ในพงไพรไม้ป่ามารายเรียง
มีสิงสาคู่เคียงไม่เคยไกล
เหิรตามลมมาชมทะเลกว้าง
เดินเหยียบย่างก้าวบนทะเลใส
ช่างชอบกลในฝันอันอำไพ
คิดสิ่งใดใคร่ใดก็ได้ชม
คนฮาเฮทะเลยามหน้าร้อน
บ้างเอนนอนหลับตาอย่างสุขสม
รับไอเย็นลมทะเลมาพร่างพรม
บ้างชื่นชมความงามตามต้องการ
จะเข้าสู่เมืองใหญ่ใคร่ขอตื่น
มิอาจฝืนเพราะไก่เริ่มขับขาน
ช่วงเช้าตรู่เตรียมตัวทำการงาน
เริงวิมารราตรีกาลข้าขอลา
22 เมษายน 2550 22:38 น.
เพียงแพรว
แม้นแผ่นดินสิ้นชายที่หมายเชย
อย่ามีคู่เสียเลยคงดีกว่า
รักแล้วช้ำกลืนกล้ำรอยน้ำตา
หมดแรงล้าหาใครมาใยดี
แม้นโลกนี้จะมีคนอีกมาก
แต่ก็ยากหาใครแทนคนนี้
พอรักจบจึงขอลากันที
ดวงฤดีขอไร้ที่ให้ชายปอง
จบแล้วจบยังกลบแผลไม่มิด
ถูกอะไรสะกิดก็กลัดหนอง
อารมณ์เก่าถูกเศร้าเข้าครอบครอง
ทั้งหัวใจถูกหมักดองด้วยน้ำตา
แม้นแผ่นดิ้นไม่สิ้นซึ้งความรัก
แต่จะขอแน่นหนักไม่เกี่ยวหา
เพราะเข็ดหลาบกับภาพอันโศกา
ฉันเหนื่อยล้าฉันอยากพอไม่ขอมีใคร
หน้าส่วนตัว
1251
