+*+ความคิดถึงห้ามไม่ไหว+*+

เพียงแพรว

จบคืนฝันวันว่างอ้างว้างอยู่ 
สิ่งรับรู้คือเงียบเหงารุกเร้าจิต 
เพียงครวญหาคนรักเพียงสักนิด 
ก็สะกิดแผลเก่าที่เรามี 

หากฝนนั้นเป็นน้ำตาก็ห่าใหญ่ 
อารมณ์ร้าวในหัวใจคำรามถี่ 
อีกไม่นานน้ำคงท่วมท้นฤดี 
ขังอกนี้จนรากเหง้าเน่าทั้งเป็น 

อยากกล่าวโทษชะตาฟ้ากำหนด 
ใยสร้างกฎรักร้ายอย่างใครเห็น 
เพียงโครงสร้างความคิดถึงหนึ่งประเด็น 
ใจก็เซ่นแด่กฎรักเกินหักได้ 

หากจะถามความรู้สึกลึกลึกแล้ว 
คงไม่แคล้วป่วนปั่นและหวั่นไหว 
เหมือนตอนนี้มีอกแต่ไร้ใจ 
เพราะอยู่กับหนึ่งใครที่ไกลกัน 

ในภาพความสุขีที่หวานหอม 
ได้ดมดอมอุ่นไอแค่ในฝัน 
พอตื่นมาก็เหมือนเป็นเช่นทุกวัน 
คือตัวฉันอ้างว้างบนทางเดิน 

สุดจะห้ามความคิดถึงหนึ่งอกนี้ 
ดวงฤดีเริ่มท้อหนอห่างเหิน 
ความรู้สึกก็กระไรใยเปราะเกิน 
ถูกลมเหงาเข้าหยอกเอินก็เดียวดาย 

ความอ้างว้างกลั่นน้ำตามาหยาดหยด 
เข้าราดรดสาดกระเซ็นเป็นเส้นสาย 
หนาวเหลือเกินอยากได้รักมาห่มกาย 
แต่สุดท้ายก็แค่ฝันเท่านั้นเอง