1 เมษายน 2550 22:30 น.
เพียงแพรว
ณ คืนค่ำขอบฟ้าก็ปรากฏ
พระจันทร์ปลดแสงสล้างสว่างสี
สุนทรีย์ภาพหยาดฟ้ายามราตรี
โอบฤดีอุ่นขวัญมิผันกลาย
ฉันเหม่อมองหมู่เมฆเสกเรขา
แสงจันทราแลเห็นดังเส้นสาย
ลมรำเพยพัดพลิ้วต้องผิวกาย
พรรณรายนวลเนื้อจนเหลือชม
พระพายเรื่อยโบกริวผ่านผิวเนื้อ
ไอดินเอื้ออกซุกสนุกสม
จนเผลอเคลิ้มล่องยังภวังค์ภิรมย์
ขณะห่มแพรดาวอันพราวแพรว
จันทร์จะส่องแสงมาขับฟ้าหม่น
ดาวดาลดลบทเพลงรำพันแผ่ว
กล่อมลมโกรกโบกกรูลู่ตามแนว
กู่เสียงแจ้วเรไรไกลกังวาน
ดั่งเพรียกพร้องบรรเลงบทเพลงสรวง
มาโปรยร่วงรับโสตสนุกสนาน
เจิมขวัญหล้า ดินฟ้า ราตรีการ
ไหววิญญาณวาบแล่นถึงแก่นจริง
หรีดหริ่งเรื่อยระงมเสียงสำเนียงถ้อย
เอื้อนศัพท์สร้อยสื่อเสนาะไพเราะยิ่ง
ขับลำนำเพลงกานท์หวานประวิง
จนนึกนิ่งเคลิ้มคล้อยลอยภวังค์
หลับตาพริ้มอิ่มเอมเกษมสุข
เสมือนปลุกใจปลื้มให้ลืมหลัง
มนต์จันทราแต่งเติมเพิ่มกำลัง
ราตรีรั้งเหนี่ยวจิตให้คิดชม
ฉันมองเนื้อนวลจันทร์อันพราวแสง
มณีแห่งเวหาสพิลาสสม
เปลื้องความเศร้าเหงาจริตปลิดระทม
เปลี่ยนเป็นปมรสหวานนานกว่านาน
1 เมษายน 2550 18:45 น.
เพียงแพรว
..วูบๆ ..เวียนๆ.. ไหวๆ..
หวิวๆ.. หัวใจ.. ร้องเรียกหา
เจอครั้งแรก.. โดนใจ ..เลยน้องยา
ทำไมหนา.. เจ้าเกิด.. ช้าเกินไป
เจอครั้งเดียว ถูกใจ ใครกันนี่
ได้ฟังเสียง คนดี ทำหวั่นไหว
เสียงนุ่มนิ่ม น่ารัก นักโดนใจ
ยิ้มสดใส โลกทั้งใบ ยกให้เธอ..
น้องชายจ๋า อย่ามา แกล้งให้รัก
ใจของพี่ อ่อนนัก มักพร่ำเพ้อ
ไปน่ารัก ไกลๆ ได้ไหมเออ
เดี๋ยวพี่สาว จะละเมอ ไม่กินนอน...
30 มีนาคม 2550 14:49 น.
เพียงแพรว
เฝ้าจำจด เก็บกด ความรู้สึก
จากทุกห้วง แห่งสำนึก ที่อ่อนไหว
ทุกครั้งที่ เสียน้ำตาให้..ใครต่อใคร
ทุกครั้งที่ พ่ายแพ้ใจ..ของตัวเอง
ยังคงยิ้ม ทำฝืน เหมือนไม่เจ็บ
ฉันเฝ้าเก็บ ความช้ำ ทำเป็นเก่ง
กี่ครั้งแล้ว ที่ร้องไห้..เวลาอยู่กับตัวเอง
ใจคลอนเคลง เหมือนจะแตก ทุกนาที
ฉันพร่ำบอก ตัวเอง อยู่หลายครั้ง
พยายามเติมพลัง..ให้ใจได้คงที่
แข็งดั่งหิน..เบาดั่งนุ่น..เย็นดั่งน้ำในวารี
เพื่อหัวใจดวงนี้ จะรับได้...ทุกสถาณการณ์
.............................................................
ไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าปัญหาถึงชอบเข้ามาพร้อมๆกัน บางทีเหนื่อยแสนเหนื่อย กับเรื่องของตัวเอง แล้วยังมีเรื่องคนอื่นมาให้คิดอีก แม้แต่ปัญหาที่เล็กๆก็กลายเป็นปัญหาสะกิดใจเราทุกที เฮ้อ เนื้อยเหนื่อย
30 มีนาคม 2550 12:31 น.
เพียงแพรว
..ยังเป็นฉัน..
ที่คิดฝันไปเรื่อยเปื่อย
...ยังเป็นเธอ..
คนเดิมที่เฉยเมย
จนฉันไม่กล้าจะเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริง
รู้จักกันมานานเท่าไหร่
ใจฉันที่เปลี่ยนไป แต่เธอกลับยังนิ่ง
ไม่เปิดเผย ไม่เฉลยให้รู้จริง
กับบางสิ่งที่อยู่ในหัวใจ
ยังเป็นฉัน...ที่คิดฝันไปเกินเพื่อน
ยังเป็นเธอ...ที่ไม่เคยสะเทือนสะท้านไหว
ยังเป็นฉัน...คนเดียวที่กระวนกระวายใจ
และยังเป็นเธอ...ที่มองยังไงก็เหมือนเดิม
24 มีนาคม 2550 20:23 น.
เพียงแพรว
ทอรัก ถักฝัน ร่วมกันก่อ
สองเรารอ ถึงวัน แห่งสุขขี
ผจญทุกข์ ร่วมสุข มามากมี
ท้อบาง บางทีที่ ไม่สมใจ
เหนื่อยหน่อย เฝ้าคอย อยู่บ่อยครั้ง
ทางไกล คาดหวัง ไม่ค่อยได้
วันหยุด อยากเจอ ต้องทำใจ
พึ่งได้ แค่โทรศัพท์ รับส่งความ
ไม่เจอหน้า คร่าตา คราคิดถึง
ส่งข้อความ ซึ้งๆ ไปไถ่ถาม
สุขสบาย อย่างไร ช่วยไขความ
ทุกๆยาม อยู่ได้ด้วย คำตอบที่ส่งมา
ห่วงก็ห่วง แต่คงทำ ได้แค่นี้
ส่งความรัก ความหวังดี ให้ไปหา
แทนมือน้อย คอยปลอบ ยามไกลตา
รอจนกว่า สองเรา จะเจอกัน
ไม่กี่ปี คนดี อดทนไว้
เราคงใกล้ ดั่งใจ เราไฝ่ฝัน
อุปสรรค หลากหลาย ไม่สำคัญ
ยิ่งนานวัน ยิ่งรัก สุดหัวใจ
รักของเรา บ่มด้วย ความหนักแน่น
ซาบซึ้ง จนถึงแกน ไม่หวั่นไหว
ระยะทาง ขัดขวาง แม้ห่างไกล
ไร้ความหมาย ตราบใจ เรามั่นคง
เหลือแค่รอ พรุ่งนี้ ที่เราพร้อม
รักถนอม คงได้ สมประสงค์
ผลลัพท์ จากการที่ เราซื่อตรง
คือรักดำรง อยู่กับเรา จน...วิวาห์
หน้าส่วนตัว
1246
