8 เมษายน 2550 18:27 น.
เพียงแพรว
ดวงเดือนลอยเลื่อนฟ้า......ฟูโพยม
จันทร์เจิดอวดอ่าโฉม........แช่มช้อย
ดาราแต่งแต้มโคม............รัตติภาคเพราเวย
นำจิตใจเหม่อคล้อย..........เหนี่ยวโน้มคำนึง
ราตรีดื่นดาษด้วย.............แสงดาว
เสริมสุขฤๅขาดคราว.........ขุ่นข้อง
ลมโชยโบกเกรียวกราว....ต้องสู่กายา
ไหวอ่อนโอนดั่งต้อง..........จิตปลื้มลืมหลัง
หรีดหริ่งเรื่อยร่ำร้อง.........บรรเลง
กู่เสียงเพรียกบทเพลง......พาทย์พร้อง
กังวานแว่วครื้นเครง........ซาบโสต
พรทิพย์สถิตพ้อง..............ผ่านห้วงหฤทัย
บันดาลความสุขเพี้ยง.........พรอินทร์
ดาวห่มพื้นธรณิน...............แผ่กว้าง
ปกธาตุอุ่นไอดิน................ดารดาษ
ความโศกกำสรดร้าง..........หลบลี้เลือนสูญ
สมบูรณ์สมบัติเอื้อ.............เอกสถาน
กำซาบทรัพย์ไพศาล.........สู่หล้า
ดาราจักร จักรวาล.............แวมส่อง
มงคลแห่งฟากฟ้า..............จวบพื้นปฐพี
ขอให้พี่ๆน้องๆบ้านกลอนไทยมีความสุขในเทศกาลสงกรานต์นะคะ ส่วนเพียงแพรวก็จะได้กลับบ้านแล้ว ดีใจ้ดีใจ คิคิ
7 เมษายน 2550 11:07 น.
เพียงแพรว
คืนนี้ฟ้าสดใสหาใดเหมือน
ดาวล้อมเดือนทรงกลดแสงสดสี
ฟากฟ้านั้นแสนงามท่ามราตรี
นำชีวีชื่นจิตสนิทนาน
ลมพัดกรูลู่ลิ้วใบไม้ไหว
เจ้าพลิ้วไปไหวว่อนด้วยอ่อนหวาน
สร้างสุนทรีย์ตลอดราตรีกาล
สุขใดปานจะเหมือนดังทรวงใน
หอบดวงใจเวิ้งว้างตามลมล่อง
เหมือนโซ่คล้องสอดรับแสงขับไข
จันทร์เปล่งปลั่งยิ้มรับกับดวงใจ
ประหนึ่งให้อาหารสำราญพลัน
จะจดจ้องเหม่อมองแล้วร้องเรียก
สายลมเพรียกพัดพลิ้วให้สุขสันต์
ฟ้ามีดาวอันพราวแพรวเป็นกำนัล
ส่วนดวงจันทร์ ก็มีแสง แจ่มแจ้งนวล
ฤา..จะปิดดวงใจให้แน่นิ่ง
กับบางสิ่งที่ทำเรากำสรวล
เริงราตรีคืนนี้เลิกโอดครวญ
มาเสสรวลต้อนรับขับกลอนกานท์
ชมราตรีชื่นชมสุขสมหมู่
เสียงเรไรเร่เข้าหูมิหยุดขาน
บ้างเบาแผ่ว บ้างดัง ก้องกังวาล
คืนยาวนานมิเงียบเหงาใต้เงาเดือน
6 เมษายน 2550 14:50 น.
เพียงแพรว
ตกในห้วง อารมณ์ แห่งอาวรณ์
ราตรีอ้อน ให้หลับ มิหลับไหล
ตาสว่าง ใจกระจ่าง สว่างใจ
คืนเผลอไผล ในห้วงรัก ฤาอ่อนแอ
มิรู้ได้ ดังใจ ใคร่จะรู้
ใจหดหู่ เหม่อมอง จ้องดวงแข
ไฉนมี สิ่งสะกิด ในดวงแด
ว่าอ่อนแอ ก็ว่าได้...แต่ใช่จริง
มันปะปน สับสน จนใจหน่าย
มีบางอย่าง เวียนวาย ดั่งมนต์สิง
ให้ลุ่มหลง หลงใหล ใจประวิง
ดั่งทุกสิ่ง หยุดนิ่ง มิเดินไป
ฤาจะเป็น ห้วงแห่ง ความรู้สึก
ความคิดนึก หยุดลง ไม่เคลื่อนไหว
หลงในมนต์ เสน่ห์รัก ปักกลางใจ
จึ่งวูบไหว จึ่งอ่อนไป มิได้คลาย
ยังแน่นิ่ง ประวิง อยู่สิ่งเก่า
ดั่งเป็นเงา แนบตัว มิห่างหาย
จวบทิวา รุ่งขึ้น มิผันกราย
จิตเวียนว่าย เวียนวน กับคนเดิม
4 เมษายน 2550 23:04 น.
เพียงแพรว
ที่ ต ร ง นี้ ยั ง มี รั ก . . .
เธอจะมาพิงพักเมื่อไหร่...ฉันไม่ว่า
เพราะที่ตรงนี้...เป็นของเธอตลอดมา
และฉันคิดว่าจะเป็นของเธอ..ตลอดไป
เธอหนาวหรือตัวฉันจะโอบกอด
ยามที่กองไฟมอด...ไม่เผาไหม้
กายเธอหนาวเพราะหมดเเล้วซึ่งไออุ่นจากกองไฟ
อยากให้รู้ว่ายังมีฉันอยู่นี่ไง...ที่พร้อมจะมอบไออุ่นให้
. . . . . . . . .แ ด่ ตั ว เ ธ อ . . . . . .
~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~
ยามที่สิ้นแล้วแสงแห่งตะวัน
เธอจงหลับตาฝันในอ้อมแขน....
แม้ไม่ใช่เทวดา..แต่จะขอเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆแทน
ให้เธอหลับลง..ให้เหมือนแม้น.....
ได้นอนอยู่ในดินแดนแห่งดวงดาว
เธอตื่นจากห้วงแห่งฝันมาเมื่อไหร่
ฉันจะจูงแขนเธอไป....เดินบนหาดทรายขาว
มาช่วยกันสร้างปราสาททรายของสองเรา
เพื่อหนึ่งคืนหนาวจะได้มีที่พักพิง...
ม า ช่ ว ย กั น ส ร้ า ง ตำ น า น . .
มีปราสาทเป็นบ้าน..." มีเจ้าชาย "..." มีเจ้าหญิง "...
มีสองเราสวมบทเป็นตัวละครที่แท้จริง
อยู่ในโลกนิยายที่เพริศพริ้งกว่านิยายบทใด-ใด
3 เมษายน 2550 12:56 น.
เพียงแพรว
อยากจะรู้ ว่าเราทำ อะไรผิด
จึงถึงกับ ตัดขาดมิตร เบือนหน้าหนี
หรือเราผิด พลาดไป ในวจี
จึงหลบลี้ หลีกหาย กลายเป็นชัง
ยังไม่รู้ อะไร คือเหตุผล
เกลียดเราจน หนีหน้า มิแลหลัง
บอกได้ไหม บอกเหตุผล ให้เราฟัง
แล้วจะเลิก มานั่ง ตามตอแย
เกลียดก็เกลียด เรายอม ให้เธอเกลียด
บอกไว้เลย ไม่แค้นเคียด ไม่แยแส
อาจมีบาง น้ำตา ..คนอ่อนแอ
เธออย่าแคร์ แค่บอก ให้รู้จริง
ค้างๆคาๆ น้ำตา จะพาลใหล
เรามันบ้า เกินไป ใจไม่นิ่ง
กระวนวาย คิดมาก อยากรู้จริง
กับบางสิ่ง ที่ทำไป ให้เธอเคือง
หน้าส่วนตัว
1252
