26 มิถุนายน 2550 08:18 น.
เพียงแพรว
เพียงคำหวานสั้นๆก็พลันอิ่ม
เผลอซ่อนยิ้มกรุ่มกริ่มในทีท่า
แววความสุขฉายชัดในดวงตา
ยิ่งอุรา อิ่มเอมเกินบรรยาย
เพียงวจีที่เธอนั้นเอ่ยเอื้อน
คำย้ำเตือนว่ารักไม่รู้หาย
ดังน้ำทิพย์เพียงหยดรินรดกาย
รอยความสุขมากมายโหมประดัง
แค่เศษเสี้ยวความอาทรที่ป้อนให้
ดังมาต่อลมหายใจให้มีหวัง
จากเดียวดายบนโลกเพียงลำพัง
ไม่เคยฟังคำซึ่งซาบซึ้งใจ
ถึงวันนี้สิ่งที่เจอเหมือนเป็นฝัน
ดังสวรรค์เสกสรรสิ่งยิ่งใหญ่
ประทานมาเพื่อปลอบประโลมใจ
ให้อุ่นไอจากไออุ่นที่คุ้นนาน
ฉันคนนี้คงมีแค่เพียงรัก
ที่แน่นหนักภักดีเกินไขขาน
จวบชีวิตสิ้นสุดซึ่งลมปราณ
นานเท่านานจากนี้มีเพียงเธอ
24 มิถุนายน 2550 12:37 น.
เพียงแพรว
.jpg)
เธอเฝ้าบ่มอารมณ์ที่ขมขื่น
แม้ยังยืนกลางถนนบนทางฝัน
แต่คำถามมีมากมายเป็นร้อยพัน
กับคำตอบที่ตีบตันกลางดวงใจ
เธอคิดค้นคำคนเขายกยอ
แค่ประจบสอพลอหรือไฉน
คำคนด่าเพราะเกลียดเธอหรืออย่างไร
คลื่นสงสัยแทรกซัดใจจนวกวน
มีแต่เพียงอ้างว้างที่เธอรู้
เท้าก้าวอยู่แต่ไฉนใจสับสน
สิ่งต่างๆรอบกายคล้ายเล่นกล
เธอผจญเพียงลำพังช่างเดียวดาย
ความอ้างว้างคืออะไรในใจนั้น
เป็นคำถามที่ติดพันไม่เคยหาย
กับความเศร้าวันนี้คงคลี่คลาย
แต่ว่างเปล่า เดียวดาย - อยู่นิรันดร์-
20 มิถุนายน 2550 16:25 น.
เพียงแพรว
หากจ้องตาคงเห็นว่ามีบางสิ่ง
ที่แอบสิงซ่อนอยู่ไม่รู้หาย
ความรู้สึกลึกซึ้งเกินบรรยาย
แอบเฉิดฉายบ่งความหมายในแววตา
เฝ้าสะสมอารมณ์ความรู้สึก
จากส่วนลึกกลายเป็นรักที่เลอค่า
ทะนุถนอมเก็บไว้ตลอดมา
มิเคยเอ่ยเป็นวาจาให้รู้ใจ
ยังซ่อนเร้นความจริงไม่เปิดเผย
ทำเฉยๆไร้ทีท่าว่าหวั่นไหว
แอบสะกดความรู้สึกไว้ในใจ
ปิดผนึกเก็บไว้ไม่บอกเธอ
ความเป็นจริงกับสิ่งที่แสดง
ใช่เสแสร้งแกล้งทำอย่างเพ้อเจ้อ
เพียงต้องการพิสูจน์หัวใจเธอ
ว่าไม่ใช่อารมณ์เพ้อชั่วครั้งคราว
18 มิถุนายน 2550 11:43 น.
เพียงแพรว
ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างล้าอ่อน
ช่วงความสุขขาดตอนเหลือแต่เศร้า
มีใครอีกเหนื่อยล้าเช่นตัวเรา
เจอเพียงเงาความหลังชั่งปวดใจ
นอนฟังเสียงสายฝนที่หล่นร่วง
ลึกในทรวงเงียบเหงานี่ไฉน
โลกสีเทาอึมครึมไร้แสงไฟ
มองทางใดมืดมัวกลัวเหลือเกิน
จะลุกขึ้นก้าวย่างไปข้างหน้า
อนิจจาสองขายังขัดเขิน
อุปสรรคมากมายต้องเผชิญ
จะก้าวเดินยังไงให้ผ่านมัน
กอดตัวเองลำพังนั่งครุ่นคิด
สงบจิต สงบใจ ที่ไหวหวั่น
บอกตัวเองวันนี้ต้องฝ่าฟัน
ก้าวข้ามคำ คนเย้ยหยันคนนินทา
ขอเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่วันนี้
พอกันทีความอ่อนแอที่ไร้ค่า
จะฝังกลบลบแล้วฉากน้ำตา
ขอหยัดยืนเผชิญหน้าทุกภัยพาล
13 มิถุนายน 2550 07:55 น.
เพียงแพรว
เย็นแรงลมพัดโชยมาเบาหวิว
ยอดไม้ปลิวบิดพลิ้วตามกระแส
รูปร่างเจ้าหมู่เมฆก็เปลี่ยนแปร
แลเหลือบแลเจ้าแมงปอก็บินไป
แดดจัดๆอากาศที่อบอ้าว
หาเรื่องราวหลบพักผ่อนให้สดใส
ลืมเรื่องรักเรื่องหนักในหัวใจ
มารับลมที่พัดไหวให้ผ่อนคลาย
ร้อน ร้อน ร้อน ฤดูที่พลัดเข้า
หนาว หนาว หนาว ฤดูนี้ที่เพิ่งหาย
เย็น เย็น เย็น วันนี้แสนสบาย
หลบ หลบ หลบ พักผ่อนกายคลายฤดี
มองเหลียวมองสรรพสิ่งที่นิ่งงัน
เอนกายพลันจะหลับให้สุขขี
ลมพัดไหวกับเสียงนกร้องคล้ายดนตรี
แอบหลบหนีไปท่องโลกแห่งนิทรา
หน้าส่วนตัว
1092
