28 กรกฎาคม 2550 05:53 น.
เพียงแพรว
มากกว่าใคร จอมใจ เหนือกว่ามาก
ยิ่งกลัวจาก พรากไกล ใจกลัวยิ่ง
จริงแท้เอ่ย เฉลย อย่างแท้จริง
ใจหยุดนิ่ง ตรงนี้ พี่หยุดใจ...
ดาวดวงเด่น ดาษดา เด่นดวงดาว
ใสแจ่มพราว วับวาว ช่างแจ่มใส
ไออุ่นอาบ ซาบซึ้ง ซึ่งอุ่นไอ
ซึ้งซ่านนัก ในใจ ช่างซ่านซึ้ง...
ปลื้มปลาบจิต คิดไป ให้ปลาบปลื้ม
ถึงคิดลืม เท่าไร กลับคิดถึง
ตรึงตาติด สนิท แน่นตราตรึง
ห้วงสุดใจ คิดคะนึง ถึงสุดห้วง...
รักกว่าใคร คนใด ยิ่งกว่ารัก
ห่วงกว่าใคร ให้ประจักษ์ ยิ่งกว่าห่วง
ทรวงหนึ่งนี้ พี่มี เพียงหนึ่งทรวง
ใจเต็มดวง ให้แด่เจ้า ด้วยเต็มใจ...
ขอวอนเจ้า เฝ้ารัก พี่วอนขอ
ใกล้ไกลรอ สัญญา แม้นไกลใกล้
ใครเล่าดี กว่าเจ้า ใครเล่าใคร
คงมั่นใน รักนี้ พี่มั่นคง...
26 กรกฎาคม 2550 15:47 น.
เพียงแพรว
เหมือนภาพฉายเก่าๆในความรู้สึก
เหมือนบันทึกเล่มโปรดที่เคยเขียน
เหมือนเรื่องราวที่ยังคงแวะเวียน
ในช่วงการแปรเปลี่ยนของเวลา
กล่องความทรงจำเก่าๆ
คอยปัดเป่าเช็ดฝุ่นที่เกาะหนา
บรรจงเปิดดูเรื่องราวที่คุ้นตา
หลายๆสิ่งที่ผ่านมายังคุ้นใจ
ภาพอดีตต่างๆอันแสนหวาน
ผ่านมานานแต่ยังคงสดใส
เสียงหัวเราะก้องกังวานในหัวใจ
เสียงร้องไห้ก็ชัดเจนเช่นเดียวกัน
หลากเรื่องราวบอกล่าววีรกรรม
ความทรงจำยาวนานที่ผ่านผัน
เป็นอดีตมากมายกว่าร้อยพัน
สะสมไว้จากคืนวันที่ผันกลาย
กี่อารมณ์เพาะบ่มความรู้สึก
เพียงแค่นึกภาพเหล่านั้นก็พลันฉาย
ความทรงจำดีๆมีมากมาย
ใช้เติมเต็มความเดียวดายในปัจจุบัน
ภาพอดีตที่น่ารักมีมากมาย
เติมเต็มวันเดียวดาย..ด้วยด้ายความทรงจำ
24 กรกฎาคม 2550 08:21 น.
เพียงแพรว
หวานคำซึ้งสุขชื่นทุกตื่นหลับ
แทรกประดับกลางทรวงแม้ห้วงฝัน
หวานคำรักที่ทายทักดังกำนัล
ทำคืนวันของฉันไม่เปล่าดาย
ยามลมพัดลมโชยที่โปรยอ่อน
อกสะท้อนให้คิดถึงซึ้งไม่หาย
ยามสายฝนไหลหล่นมาโปรยปราย
ก็มิวายจะมียิ้มปริ่มสองปราง
รักหนอรักพึ่งประจักษ์ในวันนี้
ช่างซ่านซึ้งตรึงฤดีทุกช่องว่าง
หวานคำนั้นอยู่ในนี้มิมีจาง
รอเอ๋ยรอ มาเคียงข้างนะดวงใจ
สัมผัสผ่านแดดอุ่นกรุ่นยามหนาว
สัมผัสถึงซึ่งคราวเธออยู่ใกล้
สองมือนั้นเกาะกุมให้อุ่นไอ
สองหัวใจผสานไว้ดั่งดวงเดียว
เก็บเอารักครั้งนี้ห่อด้วยฝัน
ผูกสายใยด้วยผูกพันสานก่อเกี่ยว
สายสวาทตัดไม่ขาดแม้นคมเคียว
กล่องดวงใจมิบูดเบี้ยวด้วยแรงใด
รักหนอรักรักมั่นไม่ผันดอก
อยากจะบอกวันนี้หรือวันไหน
ยังอบอุ่นด้วยรักคุณอยู่ข้างใน
ความภักดิ์ดีขอมอบให้ตราบสิ้นลม
18 กรกฎาคม 2550 13:55 น.
เพียงแพรว
พอแรกเริ่มเติมใจให้เธอซึ้ง
ก็พรั่นพรึงหวั่นกลัวใจรัวไหว
นานนักหนากว่าว่าจะเปิดใจ
พอเริ่มใหม่จึงเกรงเพลงน้ำตา
เคยซดน้ำบัวบกเพราะฟกช้ำ
รอยความจำฝังแน่นแค้นนักหนา
ถึงวันนี้เปิดใจไว้อีกครา
หากต้องช้ำเหมือนผ่านมาขอลาไกล
หนึ่งดวงใจดวงนี้ที่กลัวพ่าย
มันเรียกร้องโวยวายผิดมากไหม
เธอยื่นมาไมตรีที่ละไม
ถึงไว้ใจแต่อีกใจก็หวั่นเกรง
หากเพียงชั่วครั้งคราวช่วยกล่าวก่อน
จะได้ถอนตัวไกลไม่กล้าเบ่ง
เคยมาแล้วช้ำมาแล้วใจนักเลง
โดนข่มเหงใจแตกยับดับทรุดลง
ไม่กล้าขอคำมั่นสัญญาหมาย
เพียงน้ำลายจากนี้มิลุ่มหลง
ขอเพียงแต่แค่จริงใจให้มั่นคง
สัตย์ซื่อตรงการกระทำไม่อำพราง
...............
17 กรกฎาคม 2550 00:04 น.
เพียงแพรว
เสียง วะ เหวย ดำเอ๋ยไก่ลูกพ่อ
จิกเข้าลูก!!อย่าหงอพ่อกลัวพ่าย
เงินประเดิมครั้งนี้มีมากมาย
'เขา' โวยวายตะเบ็งก้องร้องเสียงดัง
เฮ..เอ้า..ฮาไก่ข้าเริ่มเข้าที่
เอาเลยลูกเร่งเข้าตี 'เขา' ร้องสั่ง
จิกมันเข้าให้แรงเต็มกำลัง
เดือยแทงไปอย่ายั้งอย่ารั้งรอ
คู่ต่อสู้อีกฝ่ายฉายแววผ่อน
คนทั้งบ่อนส่วนใหญ่เริ่มใจฝ่อ
เพราะถือหางเจ้าขาวไว้มากพอ
ด้วยเป็นต่อกว่าเจ้าดำระยำมาร
ยกต่อยกผ่านไปไก่ดำล้า
เลือดไหลซิบขอบตาทั้งสองด้าน
แต่ต้องสู้เพราะ 'เขา' เฝ้าเจือจาน
ให้อาหารให้ที่อยู่ 'กูต้องทน'
พร่ำศักดิ์ศรีกูนี้เหนือไก่วัด
ให้กูหัดให้กูตีไม่มีบ่น
อ้อจริงสิ!! ปากกูนี่!! ใช่ปากคน
ถึงกูบ่นคนหรือจะได้ยิน..
เอาอีกหน่อยมันถอยแล้วหล่ะลูก
เอามันเจ็บถึงกระดูกทุกๆชิ้น
ลูกชนะใสใสไร้ราคิน
พ่อได้เงินล้างหนี้สินคุ้มพอกัน
ยกสุดท้ายไก่ดำปล้ำไก่ขาว
อยากรีบเร่งจบเรื่องราวการแข่งขัน
แผลข้างตาแสบสุดอยากหยุดมัน
จึงโรมรันปะทะชนะชัย
'เขา' บรรจงลูบไก่ด้วยใจชื้น
ไก่เอ๋ยไก่สะอื้นอกร่ำไห้
'เขา' ได้เงินแต่กูเจ็บแทบขาดใจ
เพราะต้องแทนคุณยิ่งใหญ่เขาเลี้ยงมา
.............
หน้าส่วนตัว
1007
