23 ตุลาคม 2550 12:20 น.
เพียงแพรว
อยากเขียนกลอนอ้อนรักทักซักหน่อย
เพราะเหนื่อยแล้วกับการคอยรักมาหา
ก็เข้าใจว่าอับจนเรื่องหน้าตา
คำพูดจาก็เร๊าะร้ายไม่อายใคร
ไม่ได้สวยรวยเสน่ห์เท่ห์ซักอย่าง
หุ่นอย่างก้างปลาทูดูไม่ได้
อยากมีแฟนหล่อหล่อก็จนใจ
จึงร้างไร้คนคู่อยู่เดียวดาย
หากมีใครซักคนเติมส่วนขาด
พ่อกับแม่อนุญาติให้หมั้นหมาย
เพราะไม่อยากให้ลูกสาวต้องอับอาย
หากไร้ชายมาเฝ้ารอขอเป็นแฟน
อิอิ
21 ตุลาคม 2550 11:10 น.
เพียงแพรว
ปฎิทินและเข็มนาฬิกา
เลื่อนผ่านอย่างช้าๆไม่หวั่นไหว
แดดกราดสาดแสงแห่งอุ่นไอ
ผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องนอน
เจ้าปลาทองเวียนว่ายในตู้แก้ว
เจ้าหมีพูทำตาแป๋วอยู่ข้างหมอน
เจ้ามิคกี้ตัวนี้ที่กล่อมนอน
ยิ้มให้คล้ายจะอวยพรให้โชคดี
เป็นอีกวันที่ฉันนั้นตื่นมา
แล้วพบว่าสิ่งต่างๆช่างสุขขี
โลกทั้งโลกยิ้มให้อย่างปราณี
อิ่มฤดีเปรมใจในวานวัน
ลมเย็นๆพัดมาอยู่ไหวๆ
กระทบกับโมบายจนไหวสั่น
เกิดเสียงใสปลุกใจที่นิ่งงัน
เพื่อตื่นมารับอีกวัน
พร้อมการรับรู้ว่าฉันนั้น..เป็นแฟนเธอ
19 ตุลาคม 2550 12:25 น.
เพียงแพรว
ดวงตะวันขึ้นทุกวันแม้วันเหงา
สาดแสงส่องทอดให้เงาทาบพื้นหลัง
บทเพลงเศร้าผ่านเข้ามายังน่าฟัง
เรื่องความหลังก็คงยัง..ช่างเดียวดาย
นั่นเมฆเลื่อนเคลื่อนไปใครเห็นบ้าง
ปิดอำพรางดวงเดือนเหมือนลับหาย
ดวงดารากลางนภาจึงพร่างพราย
ส่องสาดสายระยิบพริบพร่างพราว
สายลมเย็นผ่านมาทางหน้าต่าง
กระทบกับความอ้างว้างช่างเหน็บหนาว
ยังดีนะได้พบปะกับหมู่ดาว
ความปวดร้าวจึงค่อยคลายสลายตัว
กอดตัวเองลำพังนั่งในห้อง
ได้ยินเสียงร่ำร้องก้องในหัว
ทำไมหรือปล่อยใจให้มิดมัว
ทั้งที่กลัวตัวเองวังเวงนัก
ถอดถอนใจต่อไปไม่อยากคิด
ไม่ใช้สิทธิ์ไขว่คว้าหาที่พัก
หากความจริงบางสิ่งจะเหหัก
พาให้รักมารู้จัก.....คิดอีกที ( เหอๆ)
10 ตุลาคม 2550 15:12 น.
เพียงแพรว
ฉันหอบใจมาให้แล้วเธอจ๋า
เพราะรู้แล้วเธอมีค่ากว่าสิ่งไหน
จากวันนี้คงไม่มีอีกแล้วใคร
เพราะสายใจสิ้นสุดหยุดที่เธอ
รักตอนนี้ฉันมีมากกว่ารัก
เฝ้าฟูมฟักรักษามาเสมอ
นานหนักหนาความสับสนกว่าค้นเจอ
ว่าไม่ใช่เพียงเพ้อชั่วครั้งคราว
ความคิดถึงมีมากกว่าคิดถึง
อาจไม่ซึ้งตรึงใจในคำกล่าว
เพราะเพียงบอกไม่อาจออกทุกเรื่องราว
เรื่องหัวใจยืดยาวเกินสาวความ
ความห่วงใยมีมากกว่าห่วงใย
ตอบออกไปไม่ได้หากใครถาม
สิ่งรู้สึกลึกซึ้งซึ่งงดงาม
เป็นไปตามรักเท่านั้น..(ที่ฉันรู้) ^^
8 ตุลาคม 2550 13:09 น.
เพียงแพรว
จบคืนฝันวันว่างอ้างว้างอยู่
สิ่งรับรู้คือเงียบเหงารุกเร้าจิต
เพียงครวญหาคนรักเพียงสักนิด
ก็สะกิดแผลเก่าที่เรามี
หากฝนนั้นเป็นน้ำตาก็ห่าใหญ่
อารมณ์ร้าวในหัวใจคำรามถี่
อีกไม่นานน้ำคงท่วมท้นฤดี
ขังอกนี้จนรากเหง้าเน่าทั้งเป็น
อยากกล่าวโทษชะตาฟ้ากำหนด
ใยสร้างกฎรักร้ายอย่างใครเห็น
เพียงโครงสร้างความคิดถึงหนึ่งประเด็น
ใจก็เซ่นแด่กฎรักเกินหักได้
หากจะถามความรู้สึกลึกลึกแล้ว
คงไม่แคล้วป่วนปั่นและหวั่นไหว
เหมือนตอนนี้มีอกแต่ไร้ใจ
เพราะอยู่กับหนึ่งใครที่ไกลกัน
ในภาพความสุขีที่หวานหอม
ได้ดมดอมอุ่นไอแค่ในฝัน
พอตื่นมาก็เหมือนเป็นเช่นทุกวัน
คือตัวฉันอ้างว้างบนทางเดิน
สุดจะห้ามความคิดถึงหนึ่งอกนี้
ดวงฤดีเริ่มท้อหนอห่างเหิน
ความรู้สึกก็กระไรใยเปราะเกิน
ถูกลมเหงาเข้าหยอกเอินก็เดียวดาย
ความอ้างว้างกลั่นน้ำตามาหยาดหยด
เข้าราดรดสาดกระเซ็นเป็นเส้นสาย
หนาวเหลือเกินอยากได้รักมาห่มกาย
แต่สุดท้ายก็แค่ฝันเท่านั้นเอง
หน้าส่วนตัว
1615
