31 พฤษภาคม 2549 07:52 น.
เพียงพลิ้ว
ยากจะเอ่ยเผยนัยหัวใจทุกข์..
มันรุมรุกฝังลึกผนึกหลอน
คิดว่าเป็นกรรมเก่าที่ร้าวรอน
แต่ปางก่อนส่งโศกให้โลกตรม
ทนยิ้มหยันชะตาว่าผาสุก
ในใจทุกข์สะอื้นสุดขื่นขม
แสร้งปั้นยิ้มนอกหน้าสุขอารมณ์
แต่ฝืนข่มสะกดหยดน้ำตา
ต้องฟันฝ่ามรสุมที่รุมเร้า
เรื่องหนัก-เบาทนสู้อย่างภูผา
ทรนงยืนหยัดด้วยศรัทธา
คู่โลกาฟ้าดินด้วยยินดี
แม้นวันนี้มิสมอารมณ์หมาย
ตรองรอบกายตามทางหว่างวิถี
เก็บเกี่ยวเป็นรางวัลของชีวี
มิเสียทีได้กำเนิดเกิดเป็นคน
29 พฤษภาคม 2549 17:12 น.
เพียงพลิ้ว
เพลิงรักแสนยั่วเย้า ยวนใจ
รีบรี่บินหาไฟ รักร้อน
ลุกลามท่วมแก่นใน สุมใส่ กมล
ไกลกว่าคิดจะย้อน สู่บ้านจากมา
ระทมเจ็บซ่อนหน้า ทุกข์ทน
หลงเล่ห์รักอับจน มอดม้วย
สุดท้ายพ่ายต่อผล กรรมก่อ ไว้เอง
ร้องร่ำไร้คนฉ้วย หลุดพ้นโศกทรวง
ลมเอยโปรยเล่ห์ลิ้น หลอกลวง
หวานหว่านจนแดดวง รุ่มร้อน
คิดถึงห่วงแหนหวง เพียงพี่ คนเดียว
กลับหม่นเพราะรักซ้อน ดับดิ้นเดียวดาย
ยามดาวลาเคลื่อนคล้อย ใจสลาย
ทนร่ำไห้อับอาย ถูกทิ้ง
ลมหลอนร่อนลวดลาย หนาวเหน็บ ดวงแด
เหลือแต่รักกลอกกลิ้ง ซ่อนไว้ในใจ
หลงรอยคำพร่ำเพ้อ เผลอไผล
ครวญคร่ำรอยจำใคร ร่ำร้อง
ฝันหาแต่คนไกล คนหนึ่ง ซึ่งรัก
เคยเอ่ยจะปกป้อง ชั่วฟ้าดินสลาย
24 พฤษภาคม 2549 08:05 น.
เพียงพลิ้ว
บินสู่นภาหทยมั่น
จิตะฝันพญาหงส์
โอ้วาสนาสกุณดง
สติหลงริหมายครอง
บินสูงมิท้อวิริยะนัก
มนรักจะเคียงสอง
รู้สึกตระหนักชลจะนอง
อุระจ้อง ปะหงส์งาม
บินต่อมิล้าระยะจะห่าง
นภกว้างมิเกรงขาม
แม้นไกล บ ถอยมิละจะตาม
จะมิคร้ามมิห่างกัน
ถึงต่ำก็มีสริระครบ
ผิว์สยบขยาดฝัน
ตั้งจิตจะฝ่ากมลฟัน
ฤ จะหวั่น ฤ ลาไป
ร้อยความคะนึงรจนหวาน
จะรำราญมิ หวั่นไหว
หวังรักพิสุทธิ์จะชนะใจ
ระบุไว้จะทนคอย
พบอุปสรรคพิทยะสู้
ริจะคู่ ฤ ควรถอย
ดอกรักผลิผ่าวผะระอุกลอย
อุระน้อยกะพบพาน
รักงามเพาะบ่มสถิตะล้อม
จะถนอม ณ ดวงมาน
สักวันจะสมอธิษฐาน
นิจะกาลจะทนรอ
วิหกไพรล่องฟ้า หาหงส์
ฝันไฝ่หนีจากดง ต่ำต้อย
บินลาเผ่าพันธุ์พงศ์ ผินสู่ หงส์งาม
ร้องร่ำวาสนาน้อย ไขว่คว้าไม่ถึง
23 พฤษภาคม 2549 07:48 น.
เพียงพลิ้ว
..ค้นหาจะคว้ากมลไกล อุระไห้มิอาจครอง
คร่ำครวญพิไรหทยหมอง ชลนองประนวลปราง
..ครุ่นคิดพินิจนยประหวัด ดุจวัดพลังนาง
ครวญใคร่พิจัยจะประลุทาง ฤ จะร้างสยบดวง
เคว้งคว้างระหว่างจิตะระโหย สติโบยสะท้านทรวง
คืนซึ้งคะนึงพจนลวง มิละห่วงวจีชาย
..คมคำระส่ำระอุฤดี ริจะหนีก็เสียดาย
ค่อนว่าประสาอุระสลาย อริร้ายก็คือตน
..ค่อนคืนสะอิ้นภวสลด มิประชดและแกล้งหม่น
คำนึงก็หนึ่งนะนฤมล ดำริวนระทมใน
...คนไม่พิเศษ ฤ จะละฝัน ผิประหวั่นละเยื่อใย
ครึ้มอกสะทกกมลไหว ห ฤทัยสถิตจำ
วสันตดิลกฉันท์ 14 บทที่ 2 ของชีวิต
22 พฤษภาคม 2549 07:45 น.
เพียงพลิ้ว
รักของคนไม่สำคัญมันต่ำต้อย
ดูเลื่อนลอยกว่าใครใฝ่ฝันถึง
ความแหนหวงห่วงหาไม่ตราตรึง
ไม่ลึกซึ้งพอที่จะมีเธอ
ความจริงใจไร้ค่าไม่น่าต้อง
เกินจะสนองรักงามตามเสนอ
ทนขมขื่นกลืนกล้ำพร่ำละเมอ
คงเพ้อเจ้อเกินไปใจถูกเมิน
เพราะไม่ใช่คนสำคัญที่ฝันถึง
ยามเธอขึ้งจึงลาร้างทิ้ง...ห่างเหิน
พูดไม่ออกสักคำช้ำเหลือเกิน
ใจยับเยินแตกสลายอายสิ้นดี
ใจเอยใจเจ็บไม่จำยังพร่ำเพ้อ
ต้องมนต์เธอจนลืมรักต่อศักดิ์ศรี
หลงคารมใจเพริดเกิดราคี
ถูกย่ำยีหลายครั้งยังไม่จำ
เพราะเป็นคนไม่สำคัญรักหันเห
หลงเสน่ห์เล่ห์ร้ายพ่ายถลำ
เจ็บดักดานบ่อยบ่อยหลงรอยคำ
คนใจดำฝากไว้ไม่เคยลืม
ถึงจะมีรักแท้ก็แค่นั้น
ไม่สำคัญพอให้ใจเธอปลื้ม
รักชั่วคราวไกลลิบแค่หยิบยืม
รักดูดดื่มแค่สายลม...พรมหยอกใจ
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟเพียงพลิ้ว
หน้าส่วนตัว
1486
