24 กุมภาพันธ์ 2549 07:54 น.
เพียงพลิ้ว
แสนสมเพชตัวเองเก่งแต่ปาก
บอกแค้นมากใจสับปลับกลับคิดถึง
เอ่ยคำลายังเผลอช้ำแอบรำพึง
ปากว่าขึ้งยังโหยหายังอาลัย
เบื่อ เบื่อ เบื่อ เบื่อนักคนรักหลอก
คำหวานหยอกลวงกันจนหวั่นไหว
เกลียด เกลียด เกลียดล้นคนหลายใจ
แต่ไฉนยังหึงหวงห่วงอาวรณ์
เตือนใจตนลืมความหลังครั้งเก่าเถิด
อย่ามัวเพริศละเมอเพลินเกินไถ่ถอน
เอาเข้าจริงมือก่ายหน้าหลับตานอน
จิตรุ่มร้อนคิดถึงเขาคนเราชัง
ตั้งใจจริงต่อไปลืมให้หมด
มิจำจดผู้ร้ายทำลายหวัง
เดินแผนสูงลวงหญิงไม่จริงจัง
พร่ำเพียรสั่งบอกใจให้ลืมลา
ภาพติดตาติดใจเขาไปแล้ว
คิดแน่แน่วคนมากรักฉันจะฆ่า
มินานวันดันลืมแค้นแสนระอา
ถวิลหาทำไมใจไม่รู้จำ
โกรธแต่ปากใจฉันนั้นรักซึ้ง
ยังคิดถึงเขามิสร่างช่างน่าขำ
ลืมขุ่นเคืองเรื่องเก่าเขาเคยทำ
ความเจ็บช้ำลับหายตามสายลม
ใจรักเขามิชังดั่งปากว่า
จำต้องมาง้อให้ให้สุขสม
หวังว่าคงมิปล่อยให้ใจตรอมตรม
อุตส่าห์ข่มทิฐิง้อ....ขอคืนดี
21 กุมภาพันธ์ 2549 08:38 น.
เพียงพลิ้ว
ทุกหนแห่งที่เธอไปไล่ประชิด
ร่วมเคียงจิตเคียงข้างมิห่างหาย
ไกลสุดหล้ายินดีอยู่คู่ใจกาย
เส้นทางสายที่เธอไปใคร่เดินตาม
แม้นงานยุ่งปวดหัวปลีกตัวหลบ
หาจนพบพร้อมใจมาไถ่ถาม
เอาใจช่วยให้สุขทุกโมงยาม
จะไม่ข้ามหากล้มก้มช่วยเธอ
หากเธอมีศีลศรัทธาสูงกว่านัก
ขอสมัครสร้างใจให้เสมอ
ทั้งปัญญาจาคะอีกนะเออ
จะมิเผลอสั่งสมไว้ให้เท่ากัน
หากเธอหนีจะตามไปในทุกที่
แม้บางทีลึกลึกรู้สึกหวั่น
เพราะความต่างขวางไว้คือวัยวัน
ตามไม่ทันน้องเกิดช้าน่าเศร้าใจ
อยากตามรักตามฝันให้บรรลุ
แต่อายุห่างสุดกู่เกินสู้ไหว
ยากยิ่งนักจะด้นดั้นฝ่าฟันไป
ตามไม่ได้ดอกหนาน้ำตาริน
หากชาติหน้ามีจริงหวังพิงพัก
จะตามรักสายสวาทมิขาดสิ้น
จะมิยอมให้หมดหวังรักพังภิณ
ชาตินี้ดิ้นไม่ไหวได้แค่เงา
10 กุมภาพันธ์ 2549 08:00 น.
เพียงพลิ้ว
วันมาฆบูชาหันหน้าเข้าหาวัด
เพื่อขจัดสิ่งหมองให้ผ่องศรี
ชำระบาปหมดจดลดราคี
ทำหน้าที่รองบาทพระศาสดา
กายวาจาจิตใจตั้งให้มั่น
มุ่งสร้างสรรค์ชีวิตงามตามศาสนา
ทำความดีละความชั่วมัวอุรา
เสริมคุณค่าสมชื่อว่าคือคน
รักษาศีลบำเพ็ญทานบริหารจิต
เพื่อชีวิตประเสริฐบังเกิดผล
เร่งทำดีได้ดีเป็นศรีตน
สุขท่วมท้นวันพระปฏิบัติธรรม
ทำจิตว่างสร้างบุญหนุนศาสนา
เพิ่มราคาแด่ฤดีมีค่าล้ำ
ชีวิตคนบรรเลงตามเพรงกรรม
หากดื่มด่ำธรรมวินัยใจเบิกบาน
ศึกษาศีลปัญญาสมาธิ
ตั้งสติสู้ตัณหาอย่างกล้าหาญ
ละกิเลสฝ่ายต่ำด้วยทำทาน
ก่อตำนานชีวิตสวยด้วยทำดี
7 กุมภาพันธ์ 2549 09:14 น.
เพียงพลิ้ว
ตอนห้าขวบหน้าผ่องได้ของเล่น
ยิ้มหน้าเป็นผู้ใหญ่ให้ของขวัญ
วิ่งเล่นในสวนสนุกทุกทุกวัน
เปรียบสวรรค์กลางใจวันวัยเยาว์
ครั้นสิบขวบดื่มด่ำลำธารใส
แหวกว่ายไปมิกลัวแดดที่แผดเผา
กลางทุ่งนาเวลาทองของพวกเรา
ต่างหยอกเย้าสนุกสนานสราญรมย์
สิบห้าปีชอบอ่านการพูดเขียน
ตั้งใจเรียนวิชาอาจารย์บ่ม
ได้ที่หนึ่งซึ้งใจใครชื่นชม
แสนสุขสมเพลิดเพลินเกินเปรียบปาน
ยี่สิบย่างวางตัวเด่นเริ่มเป็นสาว
ฉายแววดาวกว่าเก่าคนเล่าขาน
สรรเสื้อผ้ามาใส่ให้สำราญ
สีสดหวานแต่งตนจนงดงาม
ยี่สิบห้าทำงานเบิกบานจิต
ยอมอุทิศเพื่องานจนคนเกรงขาม
เพื่อคว้าฝันวาดไว้เคยไล่ตาม
ครั้นถึงยามฝันใกล้สุขใจจริง
สาวสามสิบมีหนุ่มทำกรุ้มกริ่ม
ลอบแอบยิ้มแต้มหน้าประสาหญิง
สุขได้หวังมีคนรักให้พักพิง
อกเคยนิ่งเริ่มคำนึงถึงวิวาห์
******************************
สี่สิบห้าเป็นอย่างไรยังไม่รู้
........................................
........................................
......................................
คุณลุงของหนูตอบว่า
สี่สิบห้าเป็นอย่างไรยังไม่รู้
เท่าที่ดูฟันธงก็คงเหงา
เล่นไม่เดินหรือวิ่งชอบกลิ้งเอา
เลยฉับเฉาขาดคู่อยู่เดียวดาย
เราเฉลยให้แล้วเป็นแนวแน่
ต้องรีบแก้เร่งรุดหาจุดหมาย
ทำให้งามทั่วทั้งสรรพางค์กาย
รับรองขายออกแน่ไม่แก่เอย.
วัยยี่สิบห้าของพี่กุ้งหนามแดง
ตอนห้าขวบไว้เปียดูเอี้ยก้วย
เซียวเหล่งนึ่งคนสวยอาจารย์สาว
พอสิบขวบยุทธจักรเริ่มยืดยาว
ฮุ้นปวยเอี๊ยงเรื่องราวกำลังมัน
สิบห้าขวบสากลบนเซี่ยงไฮ้
เจ้าพ่อใหญ่ติงลี่มีแข่งขัน
ยี่สิบปีลี้กิมฮวงควงมีดพลัน
ช่างสุขสันต์เหลือเกินเพลินทุกตอน
ยี่สิบห้ารู้แน่แดจังกึม
ไม่ต้องซึมเกาหลีมีบทสอน
ทำอาหารปรุงยามาก่อนนอน
พี่ยังอ่อนยี่สิบห้า (กล้า)ยืนยัน..
1 กุมภาพันธ์ 2549 08:19 น.
เพียงพลิ้ว
หนทางไกลเกินใจสู้....”อุ้มหนูหน่อย”
หายเหนื่อยค่อยวางลงคงเดินไหว
ตามหาคนแสนดีมีน้ำใจ
จะมีไหมคนนั้นที่ฉันรอ
ชีวิตนั้นมิใช่ง่ายหลายคนบอก
ผ่านช้ำชอกหวานสุขเคล้าทุกข์ท้อ
เพียงได้มีอกอุ่นคุณเคลียคลอ
มิคิดขอปัจจัยใดเพิ่มเติม
อยากอบอุ่นสบายใจในอ้อมแขน
กอดแน่นแน่นรอบสรรพางค์สร้างแรงเสริม
ความรู้สึกผนึกใจไว้ประเดิม
สำหรับเริ่มวันใหม่ในเส้นทาง
หากคุณเหนื่อยลำบากใจไม่หน่ายหนี
ช่วยเต็มที่..แบกภาระร่วมสะสาง
เพียงคุณอุ้มให้ลือลั่นกันทั้งบาง
จะร่วมสร้างชีวิตใหม่ให้เป็น”เรา”
“อุ้มหนูหน่อย” คอยนานแล้วแก้วใจจ๋า
อย่าเพิ่งล้าถอนตัวไปให้ฉันเหงา
ทุกข์สุขมีเธอฉันช่วยบรรเทา
จึงรบเร้าให้มาอุ้มจงภูมิใจ...
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟเพียงพลิ้ว
หน้าส่วนตัว
1915
