8 ธันวาคม 2548 09:34 น.

...ฉันกับความรัก...

คนขี้โอ่โง่เง่าเขาไม่รัก
ยามประจักษ์รักพ่ายอายหนักหนา
แม้แอบตู่เท่าไรไม่ได้มา
มิอาจคว้าหัวใจ.....เจ็บไม่เบา

เป็นคนดื้อถือดีอยากมีรัก
ริหาญหักอยากครองใจของเขา
คนเขามั่นฝันใฝ่ไม่ใช่เรา
ยังรบเร้าตั้งหน้าฝ่าทางตัน

คนเพ้อเจ้อละเมอหาคำว่ารัก
อาการหนักยามไปไม่ถึงฝัน
แม้นเจ็บปวดตรมตรอมพร้อมฝ่าฟัน
ถึงโศกศัลย์ไม่สิ้นจินตนาการ

ต้องหมองหม่นคนบ้าเที่ยวหารัก
ศรพิษปักมีน้ำตาน่าสงสาร
ร้องฟูมฟายเพราะช้ำเขารำคาญ
เจ็บดวงมานยังทุรังรักต่อไป

คนไม่โตโม้เก่งหลงเพลงรัก
ล้มเสียหลักขมขื่นฝืนบอกไหว
รักเขาแล้วแม้นอดสูสู้เถิดใจ
รักเขาให้ถึงที่สุดอย่าหยุดเลย

1944

love

comment

6 ธันวาคม 2548 12:59 น.

....คือฉันเอง..

สิ่งดีดี...มีให้..ไร้ความหมาย
รักที่ชาย..เคยบอก...แค่หยอกเล่น
เพียงลมล่อง...พัดใจแหลก..แตกกระเซ็น
ดึกรุ่งเย็น......โหยหา...รอยอาลัย

เจ็บลึกลึก....ผนึกใจ....ให้ร้าวรวด
แสนเจ็บปวด....เพราะรัก...แทบตักษัย
ครารักหวาน...มิไต่ถาม...หลงความนัย
จึงพบภัย...เพราะรัก..ให้หนักทรวง

ฉันเจ็บมาก...เท่าไร..เธอไม่รู้
ฉันอดสู....ทุกข์ใจ...อย่างใหญ่หลวง
ฉันสาหัส....รักขม...ต้องลมลวง
ฉันติดบ่วง...ชีวิต..จิตระทม

เมื่อไรกัน...จะลืม..รักดื่มด่ำ
ฤาต้องช้ำ..กินน้ำตา...จนสาสม
คลื่นความเจ็บ..ย้ำเตือน..เหมือนสายลม
รักขมขม..หลงลมลวง...ติดบ่วงมาร

สาเหตุแห่ง..ทุกข์นั้น...คือฉันเอง
เฝ้าข่มเหง....หลอกอุรา...ว่ารักหวาน
สมน้ำหน้า...ใจหมอง....ต้องร้าวราน
เกินประสาน....ดวงใจ..ให้เหมือนเดิม