31 กรกฎาคม 2547 17:24 น.
เพียงพลิ้ว
พูดบ้างสิอย่านิ่งมากไปเลย
อย่างทำเฉยนิ่งขรึมจะได้ไหม
บอกสิปัญหาคืออะไร
จะช่วยแก้ไขให้บางเบา
เพราะรักเธอมาก
ไม่อยากให้เธอเหงา
ความลับไม่ควรมีระหว่างเรา
บอกได้หรือเปล่าว่าในใจมีอะไรค้างคา
31 กรกฎาคม 2547 12:14 น.
เพียงพลิ้ว
เธอบอกให้ฉันลืมเธอ คิดเหรอว่ามันง่ายดาย
ฉันไม่ใช่คนมักง่าย ที่จะทำลายความหลังได้ลงคอ
ขอให้ฉันเก็บอดีตไว้ คงลืมเธอไม่ได้อย่างที่ขอ
เธอจะกลับหรือไม่ใช่ฉันรอ ไม่อาจทรยศต่อความรักได้สักที
31 กรกฎาคม 2547 12:13 น.
เพียงพลิ้ว
ขอโทษนะที่ทำเป็นไม่สนใจ
ขออภัยที่ทำเป็นไม่แยแส
ลึกลึกในใจนั้นแสนแคร์
ห่วงแทบแย่ว่าเธอจะโกรธจริงจริง
ไม่ได้ตั้งใจจะปากแข็ง
แค่เสแร้งแกล้งทำทุกทุกสิ่ง
กลัวเจ็บปวดถ้าถูกเธอทอดทิ้ง
จึงทำหยิ่งฝืนบอกไปไม่รักเธอ
31 กรกฎาคม 2547 12:10 น.
เพียงพลิ้ว
ได้ข่าวว่าเธออกหักมา
เธอก็อย่าคิดอะไรมากมาย
เธอไม่ใช่คนแรกที่เจอเรื่องร้ายร้าย
ไม่ใช่คนสุดท้ายที่เจอเรื่องแบบนั้น
ฉันว่าฉันเข้าใจเธอนะ
รักไม่ใช่เรื่องไร้สาระ แต่ใช่สำคัญ
ขอให้เธอพยายามลืมมัน
สักวันจะมีรักใหม่สดใสกว่าเดิม
30 กรกฎาคม 2547 08:02 น.
เพียงพลิ้ว
ขอแนะนำสิ่งดีดีเธอสักอย่าง
อยู่ห่างห่างจากฉันดีกว่าไหม
รักฉันมากไม่มีประโยชน์อะไร
เพราะหัวใจของฉันมันด้านชา
มะลิขาวโดนเข็มเล่มน้อยตำ
มีรอยดำช้ำชอกบอกปัญหา
พรวิเศษใดใดในโลกา
หมดปัญญารักษาให้ไปเหมือนเดิม
เหมือนดอกไม้โดนเด็ดไปไกลจากต้น
สวยไม่ทนในแก้วใสไร้รากเสริม
น้ำล้านหยดปุ๋ยแสนเม็ดเจ้าของเติม
ดอกก็เริ่มโรยราไม่น่าชม
ปล่อยฉันไว้ให้อยู่กับอดีต
ฉันได้ขีดชีวิตไว้ให้ขื่นขม
ชีวิตเธอควรมีอะไรให้ชื่นชม
ปล่อยฉันจมกับความหลังที่ฝังใจ