18 ธันวาคม 2551 08:54 น.
เพียงพลิ้ว
ค่อนคืนดึกสติมิสงัด
พายุพัดชีวิตไปผิดที่
ลมหายใจขาดช่วงห้วงฤดี
เยือกลมนี้โหยหวนป่วนทรวงใน
แน่นในอกวิตกนักชักอึดอัด
หายใจขัดรวยอ่อนสั่นคลอนไหว
ยามโรยแรงแสงสว่างช่างรำไร
ตระหนักนัยอาการพาลอ่อนแรง
ภาพความหลังหลั่งสะกิดจิตตกต่ำ
ยิ่งถลำย้ำคิดหวิดสิ้นแสง
คำนึงความเป็นจริงยิ่งทิ่มแทง
ประกายแห่งความเป็นเราเท่านี้ฤา
หวิววับวาบปลาบแปลบหวั่นแวบดับ
ความคิดกลับมิหยุดสุดอึงอื้อ
หนึ่งยอมรับหนึ่งใจหวังยังอยากยื้อ
สุดท้ายคืออยากอยู่ดูโลกงาม
ขอไฟสุมรุมเร้าเท่านี้เถิด
หยุดเตลิดทุกข์ท้อขอก้าวข้าม
หวั่นว่าตายจากพลันสุดครั่นคร้าม
ไร้สิทธิห้ามรับรู้อยู่ที่เป็น
ขอมนตราราตรีคลี่สลัว
อารมณ์กลัวมรณาหยุดฆ่าเข่น
สารภาพจากส่วนลึกรู้สึกเร้น
ยังอยากเห็นแสงรุ่งของพรุ่งนี้
30 พฤศจิกายน 2551 00:00 น.
เพียงพลิ้ว
พวกเราขอให้น้องสาวมีแต่ความสุขและสดใสตลอดไปนะคะ
ขอเชิญเพื่อนๆบ้านกลอนมาร่วมงานวันเกิดกันนะคะ
ตอนนี้กำลังจะเป่าเค้กกันแล้วค่ะ
จอมโวยวาย-เครื่องดื่มพร้อม
จอมวางแผน-น้ำแข็งพอไหมคะ
จอมบงการ-สั่งอย่างเดียว อิอิ
จอมเบี้ยว-เดี๋ยวกินเผื่อนะคะ
จอมเสียบ-ขอให้มีความสุขนะคะ ชนแก้ว
24 พฤศจิกายน 2551 13:29 น.
เพียงพลิ้ว
เคยคิดฝันมั่นใจได้เคียงคู่
วันนี้รู้เกินฝ่าคว้าไม่ถึง
ดอกรักหอมอับอายมิได้คลึง
หวังเป็นหนึ่งแค่อยากลำบากเกิน
เคยอาทรอ้อนคำถลำหวาน
ทวนวันวานรู้สิทธิเริ่มคิดเขิน
พร่ำตัดพ้อง้องอนตอนคนเมิน
เจ็บยับเยินวันนี้ไม่มีแล้ว
เคยวูบวาบกลับสลดหมดหวามไหว
เห็นน้ำใจหนึ่งชายหายใจแผ่ว
พรหมลิขิตพิศวาสให้คลาดแคล้ว
รักสิ้นแววจำเป็นเร้นให้มิด
เคยรำพึงถึงใครไม่มอบรัก
บอบช้ำหนักอาวรณ์ซ่อนสนิท
หยุดน้ำตาอาลัยนัยความคิด
ร้าวด้วยพิษรักแท้พอแค่นี้
เคยหลอกใจมิไกลลิบเกินหยิบจับ
ยิ่งห่างลับจนท้อขอจากหนี
ความผูกพันเหือดเหยแค่เคยมี
สานไมตรีมิสมัครจำพักพอ
เคยรำพันหวั่นไหวยามใครหมาง
เปลี่ยนเส้นทางแม้นหมองมิร้องต่อ
ขอพับพ่ายสายใยไม่ทนรอ
ลาแล้วหนอความหวานวิมานลม
12 พฤศจิกายน 2551 11:30 น.
เพียงพลิ้ว
หนาวสายลมพรมมาอุราไหว
คึดอยากได้คักแหน่แต่ฮอยกอด
ถึงพ่อแม่อยู่ไกลใจคิดฮอด
จนอยากซอดเมือบ้านซอยงานนา
เสียงฝนฟ้าลาสั่งจั่งแม่นร้าว
ปานนี้ข้าวฮวงย้อยเหลืองคอยถ่า
หลานคือสิฟ้าวไปทงลงจับปลา
เลิกเรียนมาจับปลาข่อนออนซอนแฮง
คือสิยากแล้วน้อพ่อกับแม่
ลำบากแท้เกี่ยวข้าวน้ำนาบ่แห้ง
แล้วยังขาดลูกสาวหล่าแต่งพาแลง
อย่าฟ้าวแล้งกำลังใจให้สู้ทน
ข้าวบ่งามปานได๋อย่าได้เศร้า
ขอสองเจ้าสู้ไปจนได้ผล
เงินพอมีเกี่ยวบ่ไหวให้จ้างคน
อย่าเฮ็ดจนเจ็บเข็ญเป็นห่วงคอน
ลูกอยู่ไกลบ่ได้ซอยน้อยใจหลาย
คึดอยากอายบ่ได้ความตามแม่สอน
อยากนวดให้คลายเหนื่อยล้าด้วยอาทร
อยากปูบ่อนให้เจ้าเฝ้าคิดนำ
ฝากลมหนาวถามข่าวบ้านอีสานแหน่
ว่างสิแหว่เมือกอดเว้าพรอดพร่ำ
สิเมือไปเว้าจ้อจ้อบ่ลืมคำ
สิไปจ้ำคุ้ยป่นปลาอาหารมัก
ถึงงานหลายปานได๋ใจลูกสู้
ลูกสิดู๋คือแม่เฮ็ดให้ประจักษ์
โลกของลูกสวยงามย่อนความฮัก
พ่อแม่ถักทอไว้ใยคงยัง
แฮงฮักลูกส่งไปบ่ได้ขาด
ฝันเฮาวาดสักมื่อคงส่งถึงหวัง
พ่อแม่คอยคุ้มใจให้พลัง
สิฟ้าวฝั่งคืนบ้านอีสานเฮา
5 พฤศจิกายน 2551 17:08 น.
เพียงพลิ้ว
รอยจำร้าวหนาวน้ำฟ้าโปรยลาสั่ง
ปรายเม็ดบังความสดใสเรือนใจหมอง
อารมณ์หม่นฝนสั่งฟ้าน้ำตานอง
ซ่อนหน้าร้องยิ่งดึกคล้อยยิ่งน้อยใจ
ฝนหล่นเม็ดเล็ดสื่อสารถึงการจาก
คนละฟากคนละฝั่งหวังมิได้
ยากระงับปรับสติงามพิไล
ยากเกินได้รู้ลึกซึ้งเข้าถึงรัก
เดือนเลื่อนลอยยิ่งคล้อยดึกยิ่งนึกหวั่น
ความผูกพันผูกเยื่อใยไม่แน่นหนัก
มีน้ำตามาประเคนมอบเซ่นวัก
ได้ประจักษ์เพียงบางส่วนคร่ำครวญจริง
อยากหลบลี้หนีความเศร้าใจเขลาห่วง
เมื่อติดบ่วงเหมือนคนขลาดพลาดทุกสิ่ง
โหยหาอุ่นไอความรักให้พักพิง
กลับจมดิ่งสัมพันธ์หยุดสุดดายเดียว
หมดเยื่อใยหนีไกลห่างทางชีวิต
ก้าวล่วงสิทธิ์เกิดความเจ็บคว้าเก็บเกี่ยว
หวนวันคืนชื่นหวานวาทสวาทเกลียว
สุดเปล่าเปลี่ยวหวนรอยคำฟายน้ำตา
เสียงฝนหยอกบอกสั่งฟ้าน้ำตาหล่น
อารมณ์คนไม่มีสิทธิ์คิดเสน่หา
หวนคำนึงรอยสำเนียงเรียงติดตา
สิ่งค้างคางามกลางใจพาไหวเอน
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟเพียงพลิ้ว
หน้าส่วนตัว
1447
