23 กันยายน 2545 13:44 น.
เพียงพลิ้ว
จะขึ้นรถไปสุดสายที่ปลายฟ้า
ขอเธออย่าตามหาจะได้ไหม
วันนี้เหนื่อยนักขอพักใจ
ไม่อยากให้ใครเห็นวันฉันอ่อนแอ
ขออยู่เงียบเงียบคนเดียวสักพักก่อน
ขอพักร้อนหัวใจที่มีบาดแผล
ขอรักษาอารมณ์ที่ปรวนแปร
ขอดูแลดวงใจก่อนย้อนกลับมา
23 กันยายน 2545 09:05 น.
เพียงพลิ้ว
เธอก็แค่คนใจดำ
ที่แกล้งทำเป็นอ่อนหวาน
หลอกให้รักดังต้องการ
แล้วทิ้งไปให้ทรมานเดียวดาย
ยอมรับว่าเสียใจเธอมาก
ที่จากไปเหมือนฉันไม่มีความหมาย
เจ็บครานี้พอกันทีคนอันตราย
สักวันผู้ชายอย่างเธอจะสูญพันธุ์
21 กันยายน 2545 14:22 น.
เพียงพลิ้ว
ไม่ร้องไห้หรอกในการจากลาครั้งนี้ ในเมื่อรู้ดีว่าสาเหตุมาจากไหน
ขอให้เราจากกันด้วยความเข้าใจ อยากให้รู้ไว้ว่าฉันดีใจที่ได้รักเธอ
แม้ว่าบทสรุปความรักจบลงด้วยความเศร้า ก่อนถึงวันนี้เราก็มีสุขมิใช่เหรอ
หัวเราะเริงร่าทุกวินาทีที่เจอ เพียงแค่เผลอก็หายลับไปกับตา
21 กันยายน 2545 14:21 น.
เพียงพลิ้ว
ตอนแรกเสียใจมากที่เธอจากไป
ต่อมา.ขอบใจที่ไม่แยแส
ตอนนี้ขอบคุณมากที่ไม่แคร์
ไม่เช่นนั้นลงเป็นแค่คนผ่านทาง
วันนี้ฉันมีใครที่รักฉันจริง
ไม่ทอดทิ้งให้เหงาเศร้าอ้างว้าง
คอยดูแลหัวใจที่บอบบาง
เติมรักให้ช่องว่างระหว่างใจจนเต็ม
21 กันยายน 2545 14:18 น.
เพียงพลิ้ว
การบอกให้เลิกรักเธอเหมือนการเป่าปี่ใส่หูควาย
ที่มีความหมายคล้ายคล้ายสีซอให้ควายฟัง
จะบอกให้เลิกรัก เลิกคิดถึงสักกี่ครั้ง
แต่ใจไม่เคยชิงชังยังดันทุรังจะรักเธอต่อไป
ขอรักเธออย่างนี้ไปเรื่อยเรื่อย
หากฉันเหนื่อยขอคิดถึงบ้างจะได้ไหม
ไม่รักไม่ชอบตอบไม่เป็นไร
ขอเพียงอย่าบังคับให้หยุดรักเธอ