28 มิถุนายน 2546 14:14 น.
เพียงฝัน
เธอคนดี เวลานี้ ว่างบ้างไหม
งานเข้ามา คงมากมาย อยู่เสมอ
ค่อยค่อยทำ อย่าโหมหัก นักนะเธอ
ฉันนั้นมี ข้อเสนอ มาเอาใจ
คนดีจ๋า หันหน้ามา ทางนี้หน่อย
อย่าใจน้อย เลยนะจ๊ะ อ่ะ ยิ้มให้
ยิ้มตอบหน่อย นะคนดี ได้ชื่นใจ
ถ้าไม่ยิ้ม ไม่พาไป เที่ยวนะเออ
วันว่างว่าง อย่างวันนี้ อยากไปไหน
ไปช็อบไหม ฉันตามใจ เธอเสมอ
เที่ยวสวนหย่อม พร้อมถ่ายรูป ไหมจ๊ะเธอ
น่านะนะ อย่าให้เก้อ เธอคนดี
ไปนั่งรถ เที่ยวชมวิว ชมทิวทัศน์
ไปสวนสัตว์ ให้อาหาร มันไหมนี่
เร็วเร็วเข้า เอ้า!แต่งตัว สักกะที
เสื้อตัวนี้ ดูสวยดี รีดหรือยัง
ชอบเสื้อยืด หรือเสื้อเชิ๊ต หรือฮาวาย
ชอบมีลาย หรือเรียบเรียบ บอกกันบ้าง
ชอบโนเนม หรือแบรนเนม ยี่ห้อดัง
ใส่บ่อยครั้ง กางเกงยีนส์ ยังดูดี
ป่ะ!ไปกัน เดี๋ยวไม่ทัน ดูหนังไทย
เกงตัวไหน เสื้อสีไร ก็สวยนี่
เพียงแต่ว่า หน้าห้ามงอ นะคนดี
ส่งมือมา แล้วยิ้มซิ คนแสนงอน ...(ยิ้มนิดนะ..คนดี)
25 มิถุนายน 2546 16:28 น.
เพียงฝัน
กลับมาเปิด กลอนวันวาร อ่านอีกครั้ง
คิดถึงจัง รู้บ้างไหม ใครคิดถึง
ภาพเหตุการณ์ แห่งความหลัง ยังตราตรึง
อดีตจึง คือความสุข ของทุกวัน
ไม่หวั่นไหว ต่อความไกล สุดปลายฟ้า
ต่อให้สุด ผืนพนา ก็ไม่หวั่น
กาลเวลา จะเปลี่ยนไป ไม่สำคัญ
ยังยึดมั่น ความจริงใจ ที่ให้เธอ
ร้อยกวี วจีฉัน วันข้างหน้า
จะกลั่นกรอง จากใจมา ให้เสมอ
ฝากคำรัก คำคิดถึง ห่วงใยเธอ
แม้ไม่เจอ เธออีกแล้ว ก็ตามที
ยังรอนะ ฉันจะรอ การกลับมา
ขอฝากฟ้า ฝากดวงดาว วอนเจ้านี้
ฝากสายรุ้ง ฝากน้ำค้าง กลางราตรี
บอกคนดี ว่าฉันนี้เฝ้ารอคอย.......
23 มิถุนายน 2546 17:56 น.
เพียงฝัน
นั่งลงข้าง เตียงคนไข้ แล้วใจหาย
นี่ตัวฉัน ทำสิ่งใด ลงไปหนา
เห็นสายยาง ที่โยงยั้ง รั้งชีวา
หยาดน้ำตา ทะลายล้น สุดทนมอง
เครื่องช่วยวัด ประกาศผล บนจอเครื่อง
ถุงโลหิต ขนาดเขื่อง ช่วยปกป้อง
สายน้ำเกลือ จุนเจือไว้ ได้ประคอง
ชีพจร วอนขอร้อง เต้นต่อไป
หัวใจเอย แม้จะเหนื่อย อีกสักนิด
ฉันคนนี้ ยังทวงสิทธิ์ แทนเห็นไหม
นะ ขอร้อง ไม่ต้องใช้ เครื่องกลไก
ทุกทุกสาย ต่อผ่านใจ ฉันถึงเธอ
ขอโทษนะ คนแสนดี ของดวงใจ
ต่อนี้ไป เฝ้าเคียงกาย ไม่พลั้งเผลอ
สายสีแดง เพียงเส้นเดียว เกี่ยวโยงเธอ
พร้อมเสมอ ถ่ายเทให้ ด้วยใจจริง
ประคองกาย ให้ลุกนั่ง รั้งรอก่อน
จงพักผ่อน เพื่อเพิ่มแรง สู้ทุกสิ่ง
ห้องสี่เหลี่ยม ไม่จำเป็น เข้าพักพิง
เตียงคนไข้ จงละทิ้ง อย่ามองมัน
ฉันจะเป็น เช่นสายยาง ระโยงใย
เป็นทุกสิ่ง ที่ขาดหาย ให้เธอนั้น
สายสีแดง แห่งเข้าใจ ไร้ขอบกัน
หายไวไว นะจอมขวัญ ฉันรอเธอ......
21 มิถุนายน 2546 15:57 น.
เพียงฝัน
คนอะไร ก็ไม่รู้ ดูน่ารัก
อยากรู้จัก ให้มากกว่า เวลานี้
ผูกสมัคร แอบฝากใจ มิตรไมตรี
อยู่เกือบปี กว่าจะได้ ทักทายกัน
เฝ้าเลียบเคียง คอยเมียงมอง ต้องการรู้
กลัวจู่จู่ มีคู่แล้ว แห้วซิฉัน
ก็ออกแสน น่ารักใคร่ หาใครปาน
ช่างเสกสรร จำนรรจา คราพบเจอ
ไม่รู้โดน มนต์บทใด ให้หลงลุ่ม
คิดแล้วกลุ้ม เพราะหัวใจ ใฝ่เสนอ
เธอคนดี กลับทำเมิน เขินเลยเออ
อายนะเอ้อ ฉันอ๊ายอาย ทำไงดี
แทบละลาย กับสายตา ต่อว่าขาน
ผิดมหันต์ คือตัวฉัน ใช่ไหมนี่
แอบมอบใจ ให้ตั้งนาน สงสารที
ขอแค่นี้ เธอไม่ให้ น้อยใจจัง
อยากสลาย ตามสายลม ที่พัดพา
ไม่กล้ามา ให้เห็นหน้า เพราะผิดหวัง
คนน่ารัก อยากถามไถ่ ใยเหมือนชัง
ฝันพินพัง ก็จะยัง ตั้งหน้ารอ
ก็ไม่รู้ ว่าทำไม ใจดื้อดึง
แอบเฝ้ารัก เฝ้าคิดถึง ทำไมหนอ
โอ้ ใจเอ๋ย เขาเฉยชา น้ำตาคลอ
สมไหมล่ะ กล้าไปขอ เขาทำไม
20 มิถุนายน 2546 17:06 น.
เพียงฝัน
.....คิดถึงเอย คิดถึงใคร ก็ไม่รู้
.......แต่จู่จู่ ก็คิดถึง คะนึงหา
.........ยามร้อยคำ นำดวงใจ ใส่กลอนมา
...........คิดถึงกว่า บรรยายหมด ในบทกานท์
.....มธุรส บทลำนำ ล้ำค่านัก
.......กลั่นกรองจาก ดวงฤดี ที่แสนหวาน
.........อ่านครั้งใด ให้ตราตรึง ซึ้งดวงมาลย์
...........แว่วโวหาร หว่านคำคม คารมใคร
.....แต่ละบท พจน์ที่เขียน จึงเพียรตอบ
.......อาจเลยกรอบ กติกา จะแก้ไข
.........มาทำให้ รักกันแล้ว อย่าแคล้วไกล
...........เพราะหัวใจ มีไว้รัก ไม่อยากช้ำ
.....ไม่คิดถึง ไม่เป็นไร ไม่ว่าหรอก
.......แต่ขอบอก อย่าหลอกให้ ใจกลืนกล้ำ
.........สิ้นเยื่อใย ให้ช่วยกล่าว เพียงสักคำ
...........อย่าตอกย้ำ ความว่างเปล่า ให้ร้าวรอน
.....คิดถึงเอย คิดถึงใคร ก็ไม่รู้
.......คิดถึงอยู่ ทั้งดวงใจ มิถ่ายถอน
.........หลับตานิด จิตก็ควรญ หวลอาวรณ์
...........แว่วคำหวาน ผ่านกานท์กลอน คอยหลอนเรา
.....หนึ่งวลี ที่เคยฟัง ยังมิเลือน
.......สุนทรถ้อย คอยย้ำเตือน ยามเงียบเหงา
.........คิดถึงนัก หักห้ามได้ ไฉนเรา
...........ล้านวลี มิอาจเท่า เข้าใจกัน
หยิบยืมบางลำนำ ที่ยังคงจดจำมิเคยลืม
หน้าส่วนตัว
1876
