20 มิถุนายน 2546 17:06 น.
เพียงฝัน
.....คิดถึงเอย คิดถึงใคร ก็ไม่รู้
.......แต่จู่จู่ ก็คิดถึง คะนึงหา
.........ยามร้อยคำ นำดวงใจ ใส่กลอนมา
...........คิดถึงกว่า บรรยายหมด ในบทกานท์
.....มธุรส บทลำนำ ล้ำค่านัก
.......กลั่นกรองจาก ดวงฤดี ที่แสนหวาน
.........อ่านครั้งใด ให้ตราตรึง ซึ้งดวงมาลย์
...........แว่วโวหาร หว่านคำคม คารมใคร
.....แต่ละบท พจน์ที่เขียน จึงเพียรตอบ
.......อาจเลยกรอบ กติกา จะแก้ไข
.........มาทำให้ รักกันแล้ว อย่าแคล้วไกล
...........เพราะหัวใจ มีไว้รัก ไม่อยากช้ำ
.....ไม่คิดถึง ไม่เป็นไร ไม่ว่าหรอก
.......แต่ขอบอก อย่าหลอกให้ ใจกลืนกล้ำ
.........สิ้นเยื่อใย ให้ช่วยกล่าว เพียงสักคำ
...........อย่าตอกย้ำ ความว่างเปล่า ให้ร้าวรอน
.....คิดถึงเอย คิดถึงใคร ก็ไม่รู้
.......คิดถึงอยู่ ทั้งดวงใจ มิถ่ายถอน
.........หลับตานิด จิตก็ควรญ หวลอาวรณ์
...........แว่วคำหวาน ผ่านกานท์กลอน คอยหลอนเรา
.....หนึ่งวลี ที่เคยฟัง ยังมิเลือน
.......สุนทรถ้อย คอยย้ำเตือน ยามเงียบเหงา
.........คิดถึงนัก หักห้ามได้ ไฉนเรา
...........ล้านวลี มิอาจเท่า เข้าใจกัน
หยิบยืมบางลำนำ ที่ยังคงจดจำมิเคยลืม
18 มิถุนายน 2546 06:46 น.
เพียงฝัน
เหม่อมองเสา เขาทิ้งร้าง ห่างแล้วหนอ
ใยจึงท้อ ทิ้งให้ร้าง สร้างเพียงนี้
แปลนที่เพียร เขียนจากใจ ค่าไม่มี
เพียงพอที่ จะฉุดรั้ง หรืออย่างไร
มองอิฐมอญ ทอดถอดใจ ใยเกลื่อนกลาด
วงกบขาด ฝ้าเพดาน นั้นอยู่ไหน
ลูบผนัง ยังเปื้อนฝุ่น อุ่นผ่านใจ
มองกรวดทราย บล็อกแก้วใส ให้ระทม
ก้มลงลูบ จูบแบบแปลน ที่แสนรัก
สุดเก็บกัก กั้นน้ำตา ที่ทับถม
หยิบแบบแปลน แม้นเปื้อนปัด ให้ชัดคม
ร้าวระบม ตรอมตรมนัก เขาจากลา
คงเหลือเพียง เสียงสะท้อน ก่อนตึกร้าง
เคยร่วมคิด ร่วมก่อสร้าง ใยหนีหน้า
เหงื่อหยดไหล ไม่เท่าใจ หลั่งน้ำตา
เสียงสะอื้น ฝืนไว้อย่า ให้ได้ยิน
พับกระดาษ ที่อาจเก่า เคล้าฝุ่นผง
เพราะเธอคง หยุดสร้างสาน งานทุกชิ้น
มองผลงาน สะท้านไหว ใจยุพิน
หยาดน้ำอุ่น เริ่มไหลริน มาทักทาย
รู้บ้างไหม ว่าเทใจ ลงในแปลน
ฉันทั้งรัก ทั้งหวงแหน ทุกเส้นสาย
ฉันจะสร้าง เพียงลำพัง ด้วยแรงกาย
จะต่อเติม จนกว่าใจ จะสิ้นลง...
3 มิถุนายน 2546 16:32 น.
เพียงฝัน
ราตรีหนึ่ง ในหน้าฝน หม่นพยับ
เมฆหมอกกลับ ปรากฏตัว ทั่วเวหน
สายลมแรง แข่งเสียงฟ้า ครายินยล
ผวาหวาด จนถอยร่น เมื่อฝนริน
หนาวทั้งหนาว เยือกทั้งใจ ไปทั้งหมด
นี่หรือรส ความห่วงใย ใคร่ถวิล
ดาริกา คงเหว่ว้า เป็นอาจิณ
จะเหน็บหนาว ร้าวชีวิน สักเท่าใด
เฝ้าคิดถึง อย่างเดียวดาย ใต้ฟ้ากว้าง
ธรรมชาติ อาจบดบัง แสงนวลฉาย
เจ็บระบม ลมกรรโชก โศกกล้ำกราย
อัสสุชล ท้นเอ่อไหล ในใจดาว
เมฆเบาบาง ยังลอยล่อง เมื่อต้องลม
คลี่แพรห่ม คือผูกพัน ต้านความหนาว
แพรผืนนี้ พลิ้วไสว ห่มใจเรา
โอบสองดาว สองฤทัย ด้วยไมตรี
เมื่อดาวท้อ จะขอเก็บ คืนและวัน
ไว้ปลอบขวัญ อภิบาล ดาวดวงนี้
ทั่วแผ่นฟ้า หาสิ้นสุด ความปราณี
ขอน้อมรับ เมตตานี้ ด้วยดวงใจ
ดาวเป็นเพียง เศษเล็กเล็ก แห่งสกนธ์
อยากร่วมแต่ง ท้องเวหน ที่สวยใส
ธรรมชาติ อาจกลบแสง ดวงดาวไป
แต่ไม่อาจ กลบแสงใจ ดาริกา..
11 มกราคม 2546 13:51 น.
เพียงฝัน
สำหรับฉันไม่สำคัญว่าที่ไหน
ขอเพียงเธอเคียงข้างกายไปทั้งนั้น
จะไต่ภูนอนดูดาวกลางแสงจันทร์
น้ำตกนั้นทะเลฉันก็อยากไป
2 มิถุนายน 2545 11:35 น.
เพียงฝัน
เพราะความไม่รู้...ในทุกอย่างที่จะเข้ามาบนหนทางของชีวิต...ของเรา
เรามักเตรียมการณ์ไว้สำหรับบางสิ่งที่เราจะต้องเดินเข้าไปหามัน...แต่มีอีกหลายเรื่องที่เราไม่เคยคิด หรือคาดหรือคาดการณ์ไว้มันกลับพุ่งเข้ามาหาเราโดยที่เราไม่ได้เตรียมการณ์ไว้เลย....เพราะความไม่รู้....ไม่เข้าใจ...เราจึงต้องพบความผิดพลาด...ความเจ็บปวด...ที่ต้องจดจำไปอีกนาน...
หน้าส่วนตัว
650
