18 พฤษภาคม 2547 12:29 น.
เพียงคนเดียว
ปิดฉากกับความรักลวง
โบกมือลาจากความโง่เขลา
จบเพียงเท่านี้นะความสัมพันธ์ระหว่างเรา
แม้นวันนี้จะแสนเศร้า ด้วยเหลือเพียงหัวใจเรากับน้ำตา
หากแต่นี่คือโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่
กับหัวใจตัวเองที่แม้จะต้องถูกรักษา
นับจากนี้จะสามารถเดินทาง ด้วยอิสระที่ได้รับมา
ซึ่งอาจเบิกบานกว่าการมีเธอทำร้ายหัวใจ
ขอบคุณเธอสำหรับการลาจาก
แม้นการพลัดพรากจะเป็นบ่อเกิดแห่งความเหงา
แต่ความเข้มแข็งเดินทางมาจากจุดจบระหว่างเรา
แล้วเวลาจะช่วยพัดความหม่นเศร้าให้เลือนลางหายไป
เปรียบดั่งนางฟ้ายามปีก
หากใช่ปลดปีกทิ้งไป... ใช่ไหม
เพียงรอเวลาสมานแผลรักษาปีกแห่งใจ
รอวันโบกโบยบินใหม่อาบแสงอบอุ่นดวงตะวัน
16 พฤษภาคม 2547 10:13 น.
เพียงคนเดียว
หากหัวใจเธอแห้งผากปานนั้น
ฉันขอความรักคืนแล้วกัน ด้วยมันมีค่าเกินกว่า
ให้คนหนึ่งคนมาทำร้ายและทิ้งขว้างตลอดเวลา
เหมือนเป็นสิ่งไร้ค่า ไม่มีราคา อย่าเลย...
เธอคนที่ไม่มีแม้นหัวใจ
ย่อมไม่มีค่าคู่ควรแก่การใส่ใจจากใครทั้งนั้น
ไม่มีค่าพอให้มาหมดเปลืองความผูกพัน
จะเสียเวลาทำไมกันกับคนไม่จริงใจ
หากเธอยังคงมีสมอง...
ขอจงตรองและทบทวนดูใหม่
ทำลายหัวใจรักของคนที่รักเธอมีประโยชน์อะไร
หรือเพียงแค่จะสาใจ ที่สามารถย่ำยีหัวใจคน
ด้วยเธอทำลายคุณค่าของตัวเอง
จึงไม่แปลกที่ความรักจะหนีหาย
ไม่มีใครยอมทนอยู่กับคนใจร้ายจนตาย
ฉันไม่อาจเผาหัวใจให้วอดวาย... ด้วยการรักเธอ
10 พฤษภาคม 2547 15:58 น.
เพียงคนเดียว
หากจุดหมายปลายทางของเรา คือลาจาก
ก็ให้มันพรากจากกันตอนนี้เลยยังดีกว่า
หมดสิ้นสายใยรัก โดยไม่ต้องหมดเปลืองวันเวลา
สูญค่า หากจะมาเสียดายความสัมพันธ์
ในเมื่อไม่ควรจะรักตั้งแต่แรก
ก็ให้มันแหลกสลายหมดสิ้น ณ ตรงนี้
วันนี้ที่ จุดจบช่างเลวร้าย เหลือดี
จบเสียที เหลือหน้าที่ เพียงต่างทำใจ
7 พฤษภาคม 2547 10:51 น.
เพียงคนเดียว
ถึงเธอจะโอบกอดฉันไว้ด้วยหัวใจ
ก็ไม่สามารถลบความเจ็บร้าวข้างในให้จางหาย
ฉันไม่อาจทำใจให้ลืมเรื่องราวที่เลวร้าย
แม้เธอจะใช้ใจโอบกอดฉันเพื่อไม่ให้รู้สึกเดียวดาย
ทุกอย่างก็ไม่อาจกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้จากนี้ไป
แม้ที่ผ่านมาเคยมีเธอเป็นเพื่อนคอยปลอบใจยามเคว้งคว้าง
กับความเจ็บช้ำ-อ้างว้าง ที่ได้รับจากเขาจนเก็บจำฝังแน่นไว้
ความทุกข์แสนสาหัสที่เกิดขึ้นกับฉัน...
มันเป็นรอยแผลเป็นที่ไม่อาจลบเลือนไปจากใจ
ไม่ว่าจะมีน้ำตาหรือคำพูดใดก็ไม่พอจะทำให้ความรู้สึกเจ็บร้าวในใจเจือจาง
ขอโทษที่ทำเธอเจ็บร้าวอย่างนั้น
วันนี้ฉันเจ็บร้าวเท่ากันโดยไม่อาจเสแสร้ง
บทบาทความสัมพันธ์ของเราที่เปลี่ยนแปลง
มันก็เสียดแทงหัวใจฉันเท่าๆ กัน
ฉันผิดเองทุกๆ อย่าง
ฉันเองที่ทิ้งขว้าง ทำร้ายเธอบอบช้ำวันนั้น
ฉันเองเหยียบย่ำ ความรู้สึกของคนที่เป็นเพื่อนกัน
ฉันเอง ฉันทั้งนั้น ที่ผิดเอง
ขอโทษนะเพื่อนรัก
รักปูจามากที่สุดเลย
ที่หนอนหนอนแต่ง น่อนหนอนไม่มีวันทำหรอก เชื่อดิ หนอนเด็กดี
7 พฤษภาคม 2547 08:19 น.
เพียงคนเดียว
หนึ่งคนเปรียบประดุจเม็ดทราย
สักวันคงป่นกระจายจากความขื่นขม
ไม่อาจก่อร่างจากบ่อน้ำตาของความโศกตรม
เพียงวิงวอนสายลมโปรดช่วยพัด ความเจ็บปวดชา
วันเวลาผันผ่านเนิ่นนาน
คงลอยล่อง ฟันฝ่า ความเหว่ว้า
เม็ดทรายที่พัดผ่านข้ามกาลเวลา
ไฉนไม่อาจโรยรา ลงเสียที
เมื่อไม่อาจแหลกสลาย
จึงต้องจมกับความเดียวดายอย่างนี้
เจ็บปวดกับความเคว้งคว้าง ดั่งเป็นฝุ่นผงธุลี
ไม่อาจหลุดพ้นจากกงกรรมแห่งนี้ ได้เลย
หน้าส่วนตัว
1837
