6 พฤษภาคม 2547 11:46 น.
เพียงคนเดียว
ตัวฉัน
เป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งไม่ได้ดีพร้อมไปกว่าใครคนไหน
เป็นเพียงปุถุชนคนเดินดินที่เห็นอยู่ทั่วไป
อาจไม่มีคุณค่าพอให้ ใครต่อใครเสียเวลาจดจำ
รักของฉัน
อาจเป็นเพียงแค่หนึ่งความรัก จากหลายพันล้าน
ไม่อาจมีความแตกต่างหรือคุณค่ามากไปกว่ารักของใครคนไหน
อาจเป็นเพียงแค่หนึ่งความรัก ของหนึ่งคน กับใจหนึ่งใจ
ที่เธอจะมองผ่านข้ามไป เสมือนหนึ่งไม่รับรู้เลย
ในวันที่ฉันรักเธอ
ด้วยความรักจืดจืด เพ้อเพ้อ อย่างคนอ่อนไหว
ทำได้เพื่อเธอได้ทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องอื่นหมื่นแสนใด
พร้อมหยาดน้ำตาที่หลั่งจากหัวใจ ด้วยทุกสิ่งที่ทำได้ ไม่เคยดีพอ
เธอที่ไม่เคยรักฉัน
อาจเพราะว่ามันไม่เห็นจะสำคัญตรงไหน
ที่จะมารักผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้แตกต่างจากใคร
ไม่มีมากไปกว่าใครคนไหน มีค่าอะไรให้จดจำ
รักที่ไร้ค่า เป็นของฉัน
จึงไม่มีวันที่เธอจะเห็นคุณค่าความหมาย
สมควรแล้วสำหรับความว่างเปล่าเดียวดาย
จะโทษใครได้เล่า เมื่อเราเฝ้าแต่ทำร้าย
เรานั่นแหละ ที่บ่อนทำลายหัวใจ ตัวเอง
4 พฤษภาคม 2547 14:12 น.
เพียงคนเดียว
เหมือนฝัน เพ้อ เพ้อ
ละเมอปะปนหวั่นไหว
เป็นอะไร ไปเรื่อยแล้ว ใจหนอใจ
แค่คนของหัวใจ เพียงห่างไกลไม่กี่วัน
ไม่เป็นไรหรอก ใจเจ้าเอย
อย่าเหว่ว้าเลย อย่านึกไหวหวั่น
ระยะทาง แหละกาลเวลาที่ขวางกั้น
คงไม่ทำให้ถึงกับหลงลืมกัน ใช่ไหมคนดี