27 เมษายน 2547 08:56 น.
เพียงคนเดียว
นับจากจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์
ในวันที่เธอเดินเข้ามาทายทัก
และสั่นคลอนหัวใจให้ฉันได้รู้จัก
คุณค่าของการถูกรักคุณค่าของการเป็นคนสำคัญ
วันเวลาผ่านเลย ฉันเริ่มเรียนรู้บทเรียนรักบทใหม่
คุณค่าของคนคนหนึ่ง
ไม่สามารถทรงคุณค่าอยู่ในหัวใจของใครคนหนึ่งตลอดไป
คงเป็นเรื่องที่เพ้อฝันเกินไป
หากอยากให้ฟองสบู่ฟองใหญ่คงอยู่เช่นนั้นนิรันดร์
จุดจบของความรัก หยุดลงตรงที่ฉันตื่นจากฝัน
วันวานที่ผันผ่านนานวัน จบลงตรงที่ฉันได้ฝันไป
ฝันว่าเคยได้รับความรัก จากคนหนึ่งคนที่คิดว่าใช่
คนหนึ่งคนที่คงไม่คิดทำร้าย ทำลายคุณค่าแห่งหัวใจกันและกัน
สิ้นสุด บทเรียนแห่งความหลอกลวง
หลุดจาก หลุมพรางแห่งความโง่เขลา
หมดสิ้น ทุกอย่างระหว่างสองเรา
หลงเหลือ เพียงความหม่นเศร้าเคล้าน้ำตา
23 เมษายน 2547 10:34 น.
เพียงคนเดียว
หากเปรียบสัมพันธภาพระหว่างเรา
ด้วยมุมมองของโจทย์เรขาคณิตข้อใหญ่
เส้นตรงสองเส้นสัมผัสกัน ณ ตำแหน่งใด
ช่องว่างระหว่างใจทำมุมเท่าไหร่กี่องศากัน
หากเปรียบโลกของเราเท่ากับยูนิเวิร์ส
เธอสามารถอินเตอร์เซคกับฉันได้เท่าไหร่
หากเพียงแค่เล็กน้อยลองยูเนี่ยนใหม่กันหน่อยเป็นไร
มาลองยูเนี่ยนหัวใจ อีกสักครั้งดีไหมจ๊ะคนดี
22 เมษายน 2547 14:55 น.
เพียงคนเดียว
หากความผูกพันของเรา มีค่ากับเธอเพียงเท่านั้น
ต้องโทษตัวฉันเองก็แล้วกัน
ที่ดันมีความผูกพันกับเธอมากกว่า
หลงลืมไป ว่าทุกสิ่งเป็นเรื่องธรรมดา
ไม่ว่าสิ่งใดย่อมมีคุณค่าราคาไม่เท่ากัน
ไม่จำเป็นว่าใครต้องรู้สึกเหมือนกับเรา
เรื่องที่เราเสียน้ำตา บางคนเขาอาจนึกขำ
เพียงเสียดายเวลา เผลอคิดว่าเรามีกันและกัน
อย่างน้อยในความไม่เท่ากัน คงยังหลงเหลือความเข้าใจ
คงเป็นเพียงแค่การคิดไปเอง
ว่าระหว่างเราคือ มิตรแท้ ไม่ว่ายามไหน
ไม่ว่าเมื่อเราเจ็บช้ำ หรือว่าเราขมขื่นใจ
เราจะยังคงอยู่ในใจของกันและกัน
คำว่า เพื่อน สำหรับเธอคงแค่นั้น
แต่สำหรับฉัน เธอคงไม่อาจรู้ว่ามันมากมายแค่ไหน
สำหรับฉัน เธอ ยังคงมีค่า เสมอมา และตลอดไป
แต่สำหรับเธอ มันคงไม่ใช่ ใช่ไหม เพื่อนรัก
7 เมษายน 2547 22:25 น.
เพียงคนเดียว
ระหว่างความสุขของใจสองใจ
แลกกับเพียงหนึ่งเสียงร้องร่ำไห้...
เธอคงจะไม่หวั่นไหวอาลัย
ที่จะเลือกความสุขของสองใจมากกว่า
กับแค่เพียงการทำร้ายจิตใจ
ของคนที่มีความอ่อนไหวมากกว่า
และคนหนึ่งคนที่ไม่เคยมีค่า
ไม่สมควรนำพา หรือแม้แต่จะมาเสียดาย
คนใจง่ายที่มารักเธอเอง
หากไม่มี... คงจะไม่เสียหาย
ไม่คู่ควรให้เหลียวแล แยแสใส่ใจ
เก็บเอาไว้ทำไม รกเรื้อหัวใจสิ้นดี
ฉันจึงสมควรถูกทำร้าย
เพื่อแลกกับความสุขใจของคนที่
เธอรู้สึกว่ามีค่าและดีแสนดี
กว่าฉันคนนี้ที่เป็นขยะในหัวใจ
7 เมษายน 2547 16:38 น.
เพียงคนเดียว
หากฉันเพียงแค่เอ่ย คำขอโทษ
แล้วร้องขออิสระจากเธอ จะได้ไหม
หากฉันจะบอกเธอว่าเคยรัก
เพียงแต่ไม่สามารถรักได้ตลอดไป
เธอจะรับรู้และเข้าใจ ได้ไหมคนดี
หากฉันบอกว่าไม่ได้คิดอยากทำร้าย
เพียงแต่อยากให้เราจบกัน ณ จุดนี้
จุดที่ยังคงเหลือคำว่าเรา และความรู้สึกดีๆ
ส่วนหนึ่งของหัวใจที่มี จะยังมีเธอคนดีในหัวใจ
ทุกอย่างอาจเป็นเพียงแค่ความเห็นแก่ตัว
ของคนคนหนึ่งที่ไม่มีใจอ่อนไหว
วันแรกเคยเห็นฉันเป็นเช่นไร
ขอโทษนะ ฉันยังคงเป็นเช่นนั้นนิรันดร์
หากเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้
ทนฝืนใจอยู่กันไปก็แค่นั้น
สูญเสียความรู้สึกเป็นร้อยพัน เปลืองวันเวลามากมาย
เราจบกันเถอะนะ
แล้วจดจำความรักของเราเอาไว้
ว่าเราจากลาเพื่อเริ่มต้นใหม่
สำหรับคนที่ใช่ สำหรับเรา
หน้าส่วนตัว
748
