23 มกราคม 2549 17:17 น.
เพิ่มบุญ
(๑)
ลึกลงในแววตาน่าสงสาร
แค่ต้องการปัจจัยสี่ที่เรียบง่าย
แต่เขาคงขาดมันตราบวันตาย
อีกนิยายในฉากความยากจน
อาหารพอประทังจากถังขยะ
ก่อนที่จะซุกร่างตามข้างถนน
ผ้าขี้ริ้วห่อกายกันอายคน
ป่วยก็ทนรอให้ไข้ทุเลา
คนจรจัดซัดเซเที่ยวเร่ร่อน
เล่นละครบทโศกบนโลกเศร้า
มีความทุกข์ลำเค็ญคอยเป็นเงา
ติดตามเขาชิดใกล้ไม่ละเลย
(๒)
โรคซึมเศร้าแทรกซ้อนทอนแรงสู้
ใจห่อเหี่ยวหดหู่อยากอยู่เฉย
เลิกดิ้นรนเลื่อนลอยปล่อยกรรมเกย
ชีพคุ้นเคยรสชาติความขาดแคลน
(๓)
ใครจะช่วยฉุดเขาพ้นเงาเข็ญ
ใครจะเป็นไม้หลักที่ปักแน่น
ใครต่อใครเหลือบแลแค่แกนแกน
ใครก็แค่นเหลียวแลแค่ชั่วคราว
(๔)
คืนนี้เขานอนขดอย่างหมดหวัง
เหมือนทุกครั้งระริกร่างกลางลมหนาว
โอ้หนอคมขมขื่นช่างยืนยาว
และบาดราวคมมีดกรีดแผลลึก
19 มกราคม 2549 07:52 น.
เพิ่มบุญ
คอยเฝ้ามองท้องทะเลฟังเห่คลื่น
ลืมตาตื่นแม้ราตรีที่เหน็บหนาว
ทำหน้าที่ชี้ทางอย่างดวงดาว
ผ่านเรื่องราวอ่อนระโหยโดยลำพัง
ประภาคารคร่ำคร่า..หน้าคร่ำเคร่ง
มีบทเพลงธรรมชาติช่วยวาดหวัง
เพื่ออีกวันพรุ่งนี้ชีวิตยัง
บนชายฝั่งแห่งฝันอันเดียวดาย
คืนแล้ว..คืนเล่า.....เหงาและง่วง
กว่าภาระใหญ่หลวงล่วงจุดหมาย
ฟ้ามืดมิด..ชีพมืดมน จนวันตาย
แค่คลื่นกรายกระทบฝั่งเหมือนดังเดิม
แม้อยากมีวีรกรรมควรรำลึก
ทุกเสี้ยวความรู้สึกยากฮึกเหิม
ตราบความทุกข์ความท้อถูกต่อเติม
คล้ายคล้ายเพิ่มบาดแผลแก่หัวใจ
คืนคลื่นแรงลมกล้ากลางห่าฝน
เคยมีคนคำนึงถึงบ้างไหม
ปล่อยเวลาลบเลือนผู้เตือนภัย
ลืมแสงไฟริบหรี่ช่วยชี้ทาง
บนหอคอยความฝันอันว้าเหว่
ลมทะเลสัมผัสหน้าตอนฟ้าสาง
แม้ว่าเรือชีวิตหวิดอับปาง
เมินทุกอย่างที่ผ่าน....ใจด้านชา
หน้าส่วนตัว
769
