ห้องสีขาว

แจ้ ดนุพล แก้วกาญจน์

นอกหน้าต่าง
 ทุกอย่างสับสน
 มีผู้คน เขาเดินมากมาย
 หลากหลาย
 ชายหญิงที่อิงคู่กัน
 มอง ด้วยความปวดร้าว
 เพราะสาวเจ้า มีกำแพงกั้น
 ทุกวัน ทุกคืนร้องไห้ลำพัง
 ห้อง นั้นสีขาว
 แต่ สาว เจ้าชุดดำ
 ชอกช้ำ
 ระกำอยู่เพียงผู้เดียว
 ทำ ผิดใดหนา
 จะ หามีใครข้องเกี่ยว
 เปล่าเปลี่ยว
 เหลียวมองลอดช่องประตู
 ในหน้าต่าง
 ทุกอย่างเงียบเหงา
 มองเห็นสาว ซ่อนหน้าหดหู่
 อยากรู้ คู่รักเธออยู่ที่ใด
 กรรม ที่เกิดเป็นหญิง
 เขาเชยชม แล้วทิ้งเจ้าไป
 ฝากไว้ ความทุกข์กับเวทนา
  
ห้อง นั้นสีขาว
 แต่ สาว เจ้าชุดดำ
 คืนค่ำ ดื่มด่ำกับหยาดน้ำตา
 นั่น คือครั้งสุดท้าย
 พรุ่งนี้ไป ใครจะเห็นหน้า
 หากสาว ฆ่าตัวตาย
 ไปเมื่อคืน
 ห้อง นั้นสีขาว
 แต่ โลก เราไม่ใช่
 โหดร้าย น่ารักมีอยู่คู่กัน
 ทำ ผิดใดหนา
 จะ หามีใครข้องเกี่ยว
 เปล่าเปลี่ยว
 เหลียวมอง ลอดช่องประตู
  
ห้อง นั้นสีขาว
 แต่ สาว เจ้าชุดดำ
 คืนค่ำ ดื่มด่ำกับหยาดน้ำตา
 นั่น คือครั้งสุดท้าย
 พรุ่งนี้ไป ใครจะเห็นหน้า
 หากสาว ฆ่าตัวตาย
 ไปเมื่อคืน
 ห้อง นั้นสีขาว
 แต่ โลก เราไม่ใช่
 โหดร้าย น่ารักมีอยู่คู่กัน
 ทำ ผิดใดหนา
 จะ หามีใครข้องเกี่ยว
 เปล่าเปลี่ยว
 เหลียวมอง ลอดช่องประตู...