น้ำตาจ่าโท

สุรพล สมบัติเจริญ

สิ้นสุดกันที ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน
เท่านี้ก็สาแก่ใจ ซาบซึ้งทรวงในอกเรา
โบราณท่านว่า บรรดาช้างสารงูเห่า
อีกทั้งข้าเก่าเมียรัก
ท่านเปรียบไว้นัก อย่าได้วางใจ
เช่นดั่งตัวผม ต้องตรมดวงใจสุดถอน
เมียรักที่เคยกอดนอน
ต้องมาหนีจรจากไป
ลืมผัวทิ้งลูก ปลูกฝังคิดคบชู้ใหม่
เมียเอ๋ยช่างเลวเหลือร้าย
ผีป่าหรือไร สิงใจแม่นาง
ลืม น้ำพริกผักจิ้มไตปลา
เจ้าลืมแม้กลิ่นปลาร้า
เจ้าลืมกระทั่งปลาย่าง
เจ้าไม่ถวิล จึงโบยบินคิดติดปีกหาง
อำลาผัวไปไกลห่าง
ทิ้งลูกร้องครางจนแทบขาดใจ
สิ้นสุดกันเถิดหนา
แม่นางโมราใจสอง
ชาตินี้ไม่ขอใฝ่ปอง ให้มามัวหมองต่อไป
สงสารแต่ลูก เฝ้าแต่คร่ำครวญร้องไห้
ลูกเอ๋ยแม่จากเจ้าไป
พ่อยังเลี้ยงได้นะลูกยา
ถึงแม้พ่อมียศจ่าโท
สองบั้งไม่ใหญ่ไม่โต
เจ้าไม่ต้องกลัวน้อยหน้า
พ่อจะส่งเสียให้เจ้าได้รับการศึกษา
ต่อไปในภายภาคหน้า
เจ้าจะได้มีวิชาติดตัว
สิ้นชาติขาดกัน ตั้งแต่วันนี้เถิดหนา
นางหญิงใจทรามชั่วช้า
เยี่ยงนางโมรา ฆ่าผัว
ไม่เคยนึกอิ่ม ชอบชิมรสกามเมามัว
จนลืมรักลูกรักผัว
น้ำใจแสนชั่ว ผัวเดียวไม่พอ...