ตำรวจชายแดน
สวลี ผกาพันธ์
โอ้ชีวิตเธอ
อยู่ตามเขาลำเนาป่า
ตระเวนชายแดน
เหมือนพรานส่องพนา
ต้องนอนกลางดิน
ต้องกินล้วนอาหาร
มีในป่า สุดทรมา
เพียงใดเธอไม่ท้อเลย
เมื่อยามค่ำคืน
มีเพียงนวลแสงจันทร์ ส่อง
หริ่งเรไรร้องทำนองดนตรี
ที่เคย ตกดึกเหน็บหนาว
กายใจไม่เห็นเธอเอื้อนเอ่ย
โอ้น่าชมเชย
สมเป็นยอดตำรวจชายแดน
หากเธอระทม
นอนซมเพราะพิษไข้ใน ป่า
อยู่แดนกันดาร
ร้าวรานน่าเบื่อ ระอา
ขาดคนเอาใจ
ห่างไกล ทั้งมวลมิตรสนิทหน้า
อยู่ตาม ประสา
เชื้อชาวชาติอาชาไนย
เมื่อยามค่ำคืน
เธอนอน ไม่สุขเหมือนคนอื่น
ต้องนอนกอดปืน
ผจญศัตรูสู้ภัย
ชีพดับสลาย
ความตายคือเกียรติ
ที่เธอได้
โอ้เราชาวไทย
เห็นใจยอดตำรวจชายแดน...
5116
หน้าส่วนตัว
