หนุ่มหน้าหนาว

สมยศ ทัศนพันธ์

ต้องลมพัดพา เมื่อหน้า หนาว
 อกใจฉันร้าว ไปตามลม
 ไม่มีรักแท้ ไว้แก้หนาว
 ไม่มีสาวสาว ไว้แนบชม
 เมื่อยามต้องลม ก็ยิ่ง หนาว
 เมื่อลมพัดพาล ให้หวั่น ไหว
 อกฉันนั้นใคร จะเห็นเล่า
 ห่มผ้าหายเพียง แต่ร่างกาย
 ส่วนใจมิวาย จะบรรเทา
 โอ้ยามนี้เรา แทบหนาว ตาย
 หน้า หนาว
 หนาวจนสั่น สะท้าน กาย
 ผิง ไฟก็ ไม่หายคลาย
 แม้น มีเธอ เคียงกาย
 หนาว คงคลาย สิ้นสูญ
 เมื่อยามเหมันต์ ยิ่งพัน หมอง
 จิตใจหมายปอง แม่เนื้อ อุ่น
 หากฉันนั้นมี เธออยู่ คลอ
 หน้าหนาวก็พอ จะเห็น คุณ
 ไม่ต้องว้าวุ่น ตลอด ปี
 เมื่อสิ้นวสันต์ ก็พลัน หนาว
 หนุ่มหนุ่มสาวสาว สมัย นี้
 ด้วยการ สงคราม ที่ผ่านมา
 เสื้อผ้าก็แพง เสียสิ้นดี
 หากใครไม่มี ก็ยิ่ง หนาว
 ที่ใครหนาวลม ได้สม รส
 นั้นแหละเขาหมด เรื่อง ราว
 ไม่ต้องพะวง เรื่องเสื้อผ้า
 ไม่ต้องซื้อหา มากันหนาว
 ได้มีรักเคล้า แล้วหนาว คลาย
 หนุ่ม สาว
 เขามีคู่ ไปหลาย ราย
 ถึงหนาวหนัก มีรักคลาย
 เคล้า พะนอ คลอกาย
 ถึง หนาวไม่ หน่ายแหนง
 แต่ฉันซิหนาว เศร้าเหลือ
 ด้วยผ้าหรือเสื้อ ที่ว่า แพง
 แต่ตัวสาวงาม ยิ่งกว่านั้น
 ค่าตัวนับพัน ยังว่าไม่แพง
 อกฉันต้องแห้ง คงหนาว ตาย...