เสียงตอบจากเวียดนาม

ผ่องศรี วรนุช

ยาม เมื่อเธอจากมา
ฉันคร่ำครวญหา ถึงทหารหนุ่มไทย
จาก มาไกลแสนไกล พอมาถึงเมืองไทย
พี่คงลืมเวียดนาม
ลืมหรือยังครั้งรบ ที่เราพบกันในควันสงคราม
พี่มาถึงไทย พี่คงลืมเวียดนาม
น้องคอยติดตามข่าวคราว ทหารไทย
เมื่อไหร่จะไปอีกละที่ เวียดนาม
 
ยาม เมื่อเธอจากมา
ฉันกินน้ำตา ทุกวัน ไม่วาย
สุดเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย
คิดถึงทหารไทยอยู่ทุกชั่วโมงยาม
เฝ้า แต่มองท้องฟ้า
กลืนน้ำตา อุราวาบหวาม
วันทุกวัน คืนทุกคืนยามทุกยาม
คิดถึงถ้อยคำที่เคยพร่ำรำพัน
ว่าจะรักกันจวบจน วันตาย
 
พี่ ได้กลับเมืองไทย
พี่คงหมดเยื่อใยแล้วแม่สาวเวียดนาม
พี่ไปถึงสยาม พี่คงมีสาวงามคอยตามปลอบใจ
น้องต้องทนเงียบเหงา
ทุกเย็นทุกเช้าเฝ้าคอยคอยหาย
วัน ทั้งวันคืนทั้งคืน น้องจะนอน
อาวรณ์เพ้อครวญ ถึงทหารหนุ่มไทย
จากไป แล้วคงลืมเวียดนาม
 
ยาม เมื่ออยู่ห่างเธอ
รู้ไหมฉันเพ้อถึงเธอทุกครา
อยากจะเป็นนกกาบินข้ามน้ำฟ้ามาเมืองสยาม
แต่ก็หมดปัญญา เห็นน้ำจรดฟ้าอุราวาบหวาม
หมดวาสนาเสียแล้วแม่สาวเวียดนาม
หมดเวลาติดตามเสียแล้วพ่อหนุ่มทหารไทย
ชาติหน้าอย่าได้ไกลกันอีกเลย...