ฝนหนาวสาวครวญ

ผ่องศรี วรนุช

ยามย่างเข้าสู่
เขตฤดูฝนพรำ
ตกกระหน่ำเสียจนพร่างพราว
ฝนก็พรมซ้ำลมก็หนาว
ยิ่ง คิดสาวเปลี่ยวใจ
ยามเมื่อสายฝนพรำลงมา
ท้องฟ้าคงมัวและมืดไป
มองแล้วเรายิ่งเศร้าฤทัย
ยามหนาวไม่มีใครประคอง
ครวญคร่ำพร่ำบ่น
ยามเมื่อฝนพร่างพราว
จิตยิ่งผ่าวนึกถึงคู่ครอง
ครั้นเมื่อเราเคล้าคู่อยู่สอง
ไม่มีจิตหม่นหมองเลย
ลมยิ่งหนาวสาวก็ยิ่งตรม
ขื่นขมระทมไร้คู่เชย
ครวญถึงคำที่ร่ำภิเปรย
เธอได้เคยรำพันจากใจ
ถึงแม้จะมี ผ้าห่ม
กันหนาวร้าวราน
หรือ จะต้านความหนาวข้างใน
ดังเหมือนมีเธอคู่ฤทัย
คงจะไม่มาอาวรณ์
ยามย่างเข้าสู่
เขตฤดูฝนพรำ
ตกกระหน่ำเสียจนเปียกปอน
หนาวหัวใจได้แต่กอดหมอน
เฝ้า ทอดถอนอุรา
คอยให้ฝนหายพรำคงนาน
สะท้านฤทัยไม่สร่างซา
ลมฝนเย็นกระเซ็นพัดมา
ใครหนอที่จะมาอุ่นไอ...