นางกลางเมือง

ผ่องศรี วรนุช

คนเขาชัง ว่าเป็นนางกลางเมือง
ฉันไม่เคยเคืองถือเป็นเรื่องหมองใจ
ฉันรู้ตัว เหมือนคนชั่วทั่วไป
ดูช่างเลวร้าย โรคภัยไหน จะเบียดเบียน
โลกหมุนวน ได้เจอคนโง่งม
หลงเข้าสังคมโดนเขาต้มเสียเตียน
หลงโลกีย์ ทั้งทั้งที่ยังเรียน
พลั้งพลาดผิดเพี้ยน การเรียนสลาย ลง
ฉันเก็บ เอามาเลี้ยงบำเรอ
เพราะสงสารเธอรักเสมอ ดังหงส์
ให้เธอเรียนต่อพะเน้า พนอเสริมส่ง
จนเธอเรียนจบลง เธอคงจะเป็นคนดี
เหมือนฟ้าฟาด เมื่อมีญาติมาตาม
เห็นหน้าประณาม ฉันขอห้ามเสีย ที
พอหรือยัง ที่ฉันสร้างความดี
หญิงชั่ว คนนี้ อย่างดีก็นางกลางเมือง
 
เหมือนฟ้าฟาด เมื่อมีญาติมาตาม
เห็นหน้าประณาม ฉันขอห้ามเสีย ที
พอหรือยัง ที่ฉันสร้างความดี
หญิงชั่ว คนนี้ อย่างดีก็นางกลางเมือง...