คนลืมตัว

ผ่องศรี วรนุช

ข้าเจ้าถูกลวงมาขายตัว
เป็นหญิงคนชั่ว
หลงเมามัว ในเมืองกรุง
หวังจะนุ่งผ้าไหม
หวังจะใส่ส้นสูง
หวังจะเด่นเป็นดาวเมืองกรุง
ดาวเมืองกรุง จึงป่นปี้
ข้าเจ้าไม่ควรเชื่อน้ำคำ
จึงต้องครวญคร่ำ
ช้ำระกำยามราตรี
ไม่รักเกียรติผู้หญิง
ไม่คิดหยิ่งศักดิ์ศรี
จึงต้องเสียพรหม-จารี
พรหม-จารี น่าเสียใจ
ต้องร้องไห้ อยู่ทุกคืน
ไม่กล้าขัดขืนคำว่าสดชื่นหาไม่ได้
โอย ร่างกายร่างกายเสียไป
เพราะมือชาย
ทำลายจนตายแล้วหนอ
พี่ข้าก็คงต้องช้ำใจ
ที่หลงรักใคร่หลงเอาใจทุกเวลา
ข้าตาบอดไม่เห็น
หวังจะเด่นเฟื่องฟ้า
จึงตกเป็นเหยื่อฝูงแมงดา
ฝูงแมงดา ข้าช้ำใจ
 
พี่ข้าก็คงต้องช้ำใจ
ที่หลงรักใคร่หลงเอาใจทุกเวลา
ข้าตาบอดไม่เห็น
หวังจะเด่นเฟื่องฟ้า
จึงตกเป็นเหยื่อฝูงแมงดา
ฝูงแมงดา ข้าช้ำใจ...