สาริกาคืนถิ่น

หน่อย นวรัตน์

เมื่อฝนโปรยจากฟ้า
 ที่ฉันมาเมืองหลวง
 โดนความรัก
 โดนความรัก หลอกลวง
 ต้องช้ำทรวง
 น้ำตาร่วง ไหลหลั่ง
 คิดถึงแฟนคนเก่า
 ใจสาว เศร้าจัง
 นอนน้ำตารินหลั่ง
 หม่นหมาง อกเรา
 เมื่อรู้ตัวก็สาย
 สุดเสียดายความสาว
 นั่งรถเบ็นซ์
 นั่งรถเบ็นซ์ เด่นพราว
 โธ่หนอเรา หลงมัวเมา เขาข่า
 ฉันหลงไปทุกสิ่ง
 เป็นหญิงเที่ยวบาร์
 จึงเสียตัวดังว่า
 อายฟ้า แหละดิน
 วอน พี่ ที่อยู่นา
 คอยก่อน พี่จ๋า
 สาริกา คืนถิ่น
 ลาเมืองกรุง
 เลือดลิ้นยุง มันกิน
 ตรมอุรา สาริกาโบยบิน
 กลับคืนถิ่น ด้วยความลำเค็ญ
 เมื่อถึงเดือนสิบสอง
 ยิ่งหมองใจไม่เว้น
 เก็บความช้ำ
 เก็บความช้ำ ค่ำเย็น
 นั่งนึกเป็น
 เหมือนคืนเพ็ญ ฟ้าโปร่ง
 เอาหัวใจหมองไหม้
 ใส่ไว้ ในกระทง
 ความช้ำใจลอยส่ง
 ลงน้ำเจ้าพระยา
 วอน พี่ ที่อยู่นา
 คอยก่อน พี่จ๋า
 สาริกา คืนถิ่น
 ลาเมืองกรุง
 เลือดลิ้นยุง มันกิน
 ตรมอุรา สาริกาโบยบิน
 กลับคืนถิ่น ด้วยความลำเค็ญ
 เมื่อถึงเดือนสิบสอง
 ยิ่งหมองใจไม่เว้น
 เก็บความช้ำ
 เก็บความช้ำ ค่ำเย็น
 นั่งนึกเป็น
 เหมือนคืนเพ็ญ ฟ้าโปร่ง
 เอาหัวใจหมองไหม้
 ใส่ไว้ ในกระทง
 ความช้ำใจลอยส่ง
 ลงน้ำเจ้าพระยา...