ใส่กลอนนอนกลุ้ม

สมจิตร บ่อทอง

เป็นของเพิ่นเสียเถิดน้อง
เพราะตัวพี่ไม่มีตังค์
เขานั้นเป็นคนรวย
มันห่างกันไกลเยิ่น
เห็นบัตรเชิญแฟนเจ้า
นางสิเป็นของเขา
เบิดหวังแล้ว โอ้ย
ทางพี่
แรมค่ำ เดือน
เขาสิมาแต่งน้อง
พี่ปิดห้องโต่งน้ำตา
ขออำลา เอ้อ เออ เอย
คนงามเอ้ย

ใกล้วันน้องวิวาห์
พี่ร้าวอุราใส่กลอนนอนกลุ้ม
ข้าวก็ไม่ยอมกิน
ดินก็ไม่ยอมเดิน
ซุ่มอยู่ในห้องนอน
เดิ๊กเดิ๊กค่อนค่อน
ปวดใจเหลือเกิน
เพียงแต่ได้รับบัตรเชิญ
ไม่อยากเดินฟุบในห้องนอน
ปิดกลอนไห่จนน้ำตาเซาไหล
ถึงวันน้องสิแต่ง
สงสารโตย้อนบ่มีบาทแบ๊งค์
ยอมแพ้ฝ่ายเขา
โลกนี้เศร้ายามพี่มีทุกข์
เขานั้นมีความสุข
แต่ว่าเฮาหมองไหม้
อดเอาไว้
เก็บความเศร้าทางใน
ยามเจอเพื่อนเจอหมู่
ความเสียใจบ่แสดงให้ฮู้
ทำยิ้มก่อนน้ำตา
พี่ขอลาไปก่อนแม่นวลน้อง
ให้เนื้อทองจงอยู่เป็นคู่กัน
นึกว่านอนฝันร้าย
เหลือเพียงกายประคองอยู่
เปิดความหวังรักสลายย้อนซู้
สิหันหน้าเบิ่งผู้ได๋
ใจพังเพเอ พะนางเอ้ย

พี่มันมอซอ
น้องจึงไม่รออยากเป็นคุณนาย
บ้ายบาย
ขออวยพรให้เจ้าสุขขี
ขอให้สุขสันต์
แต่งกันแล้วจงลืมพี่
เขารวยเจ้าคงยินดี
พี่มันไม่มีเงินเดือนเงินดาวน์
เอาความสาว
ไปให้เขาสาแล้ว
พร้อมทั้งพรมจา
ของเจ้าเด้ออุ่น
ส่วนว่าบุญของพี่ชายต่ำต้อย
มีน้อยบ่ท่อเอา
ขอให้เจ้ามีแต่ความสุข
พี่เหมือนคนขี้ทุกข์
กะซางตายพะนางน้องเอ้ย...