ไฟกับตะวัน

ศักดา พัทธสีมา

คืน ที่เรายืนมองฟ้าด้วยกัน
บอกฉัน จะจับมือกันเรื่อยไป
จะไม่คิดเกรงกลัว
กับหนทางไกล
จะให้ฉันเป็นไฟส่องทาง
ความมืดมัวอ้างว้าง นั้นเธอ
ไม่หวั่นไหว
 
 เดิน ผ่านกลางคืน
มาถึงกลางวัน
กลับหัน สะบัดมือเดินหนีไป
เมื่อเธอพบตะวัน ส่องแสงแรงไกล
ก็เลยทิ้งดวงไฟ ส่องทาง
เธอไม่กลัวอ้างว้าง จึงจากฉันไป
ไฟ กับประกายของแสงตะวัน
ฉันจึงไม่สงสัย
เธอ ย่อมจะโยนดวงไฟ
และคงไม่คิดกลับคืน
กัดฟันฝืนใจทน เหตุผลเธอมี
เจ็บคราวนี้ จะยอมข่มใจ
มองภาพเธอเดินหายไปจาก สายตา
 
 เดิน ผ่านกลางคืน
มาถึงกลางวัน
กลับหัน สะบัดมือเดินหนีไป
เมื่อเธอพบตะวัน ส่องแสงแรงไกล
ก็เลยทิ้งดวงไฟ ส่องทาง
เธอไม่กลัวอ้างว้าง จึงจากฉันไป
กัดฟันฝืนใจทน เหตุผลเธอมี
เจ็บคราวนี้ จะยอมข่มใจ
มองภาพเธอเดินหายไปจาก สายตา...