อาวรณ์

มาลีฮวนน่า

งานเลี้ยงเลิกรา จำลาร้าง
ไปตามเส้นทาง
ทางของตัวเอง
คนเราต่างคน ต่างมีฝัน
พันธะผูกพัน
เงื่อนไขจำเป็น
สุข เพียง ชั่ว คราว
เมื่อได้พบกัน
เวลานั้นน้อยเหลือเกิน
กั้นเราต้องห่าง
รอคอยนั้น ยั่งยืน
หลังเราบอกกล่าวคำลา
ลาลา
ในความอบอุ่น อันลึกซึ้ง
ในห้วงคำนึง
รู้คิดถึงกัน
คือการจำยอม ยอมลาร้าง
ไปตามเส้นทาง
เพื่อหวังพบกัน
พูด คุย ทัก ทาย
ให้กำลังใจ
ปลอบโยนและห่วงใย
คือความหวังดี
ทุกๆสิ่ง ที่ มี
ซึ้งใจอบอุ่นใจ อบอุ่นใจ
ในคืนเงียบเหงา ที่ดาวหาย
อยู่อย่างเดียวดาย
เงียบเหงาวังเวง
เจ็บจนยอมแพ้ แก่จุดหมาย
เจอความหลากหลาย
สับสนตนเอง
เหม่อ มอง ผู้หวังดี
ไม่มีเคียงข้าง
เหนื่อยล้า มองเห็นเส้นทาง
ก้าวไกลแสนไกล
อยากกลับมา ที่เดิม
เสริมกำลังใหม่
เช่นอดีต ที่ผ่านมา
เท่านี้ ก็สุขใจ ก็สุขใจ

ในความอบอุ่น อันลึกซึ้ง
ในห้วงคำนึง
รู้คิดถึงกัน
คือการจำยอม ยอมลาร้าง
ไปตามเส้นทาง
เพื่อหวังพบกัน
พูด คุย ทัก ทาย
ให้กำลังใจ
ปลอบโยนและห่วงใย
คือความหวังดี
ทุกๆสิ่ง ที่ มี
ซึ้งใจอบอุ่นใจ อบอุ่นใจ
ในคืนเงียบเหงา ที่ดาวหาย
อยู่อย่างเดียวดาย
เงียบเหงาวังเวง
เจ็บจนยอมแพ้ แก่จุดหมาย
เจอความหลากหลาย
สับสนตนเอง
เหม่อ มอง ผู้หวังดี
ไม่มีเคียงข้าง
เหนื่อยล้า มองเห็นเส้นทาง
ก้าวไกลแสนไกล
อยากกลับมา ที่เดิม
เสริมกำลังใหม่
เช่นอดีต ที่ผ่านมา
เท่านี้ ก็สุขใจ ก็สุขใจ...