หมาล่าเนื้อ

มาลีฮวนน่า

ฉัน เป็นแค่
อ้ายเด็กบ้านนอก คนหนึ่ง
ที่หวัง ปีนป่าย
จุดหมาย ปลายฟ้า
จะเหนื่อย จะยาก
อุตส่าห์ ฝ่าฟัน บากบั่นหา
หยาดเหงื่อ น้ำตา
แลกมา กับความ เป็นจริง
มารู้ สึกตัว เมื่อสายเกินแก้
ตรมเจ็บ บาดแผล
เมื่อไป ไม่ถึง
ยอม รับกรรม
ทำไว้ เพียงครึ่ง
เช่นหนึ่งหมา
เมื่อหนังหย่อน ชรา
คุณค่าหมดความ เป็นจริง
มัวหลงเมือง ศิ วิไล
หลงแสงไฟ
หลากสี แพรวพราว
ก็คือ แมงแม่า
วิ่งเข้ากอง เพลิง
เจ็บ ปวด ไหมเล่า
เมื่อตอน รักเก่าเขาเมิน
เขาเปรียบ ส่วนเกิน
ที่เคย นิยม
อำลา กลับใจ
คืนไป บ้านเรา ดีกว่า
ดีกว่า เป็นหมา
ในเมืองเน่า หมักหมม
พัก มองฟ้า
ฟังเสียงหญ้า อ่อนลู่ลม
เลิกฝันบ้า ให้ระบม
แล้งๆ ลมๆ
อยู่ในเมือง ลวง

มัวหลงเมือง ศิ วิไล
หลงแสงไฟ
หลากสี แพรวพราว
ก็คือ แมงแม่า
วิ่งเข้ากองเพลิง
เจ็บ ปวด ไหมเล่า
เมื่อตอน รักเก่าเขาเมิน
เขาเปรียบ ส่วนเกิน
ที่เคย นิยม
อำลา กลับใจ
คืนไป บ้านเรา ดีกว่า
ดีกว่า เป็นหมา
ในเมืองเน่า หมักหมม
พัก มองฟ้า
ฟังเสียงหญ้า อ่อนลู่ลม
เลิกฝันบ้า ให้ระบม
แล้งๆ ลมๆ
อยู่ในเมือง ลวง...