ชาวดง

ภูสมิง หน่อสวรรค์

กลางดง พงป่า
 เขาลำเนาไพร ไกล สังคม
 มีแดน รื่นรมณ์
 แสน ชื่นชม มี เสรี
 ไร้ ทุกข์ สนุกสนาน
 สำราญ กันได้ เต็มที่
 พวก เรา ชาวถิ่นนี้
 ล้วนมี ไมตรี ต่อกัน

อาชีพ ป่าดง พงไพร
 เลี้ยงโค ทำไร่
 ไถนา เป็นพราน
 หน้าแล้ง เราพา กันเผาถ่าน
 หาฟืน กลับบ้าน เป็นทุน
 เงิน ทอง หามาได้
 เก็บออม เอาไว้ พออุ่น
 เจ็บ ไข้ ได้เกื้อหนุน
 เจือจุน การุณ ผูกพัน
 กลางดง พงป่า
 เขาลำเนาไพร ไกล สังคม
 มีแดน รื่นรมณ์
 แสน ชื่นชม มี เสรี
 ไร้ ทุกข์ สนุกสนาน
 สำราญ กันได้ เต็มที่
 พวก เรา ชาวถิ่นนี้
 ล้วนมี ไมตรี ต่อกัน

เย็นย่ำ ตะวัน รอนรอน
 เราได้ พักผ่อน สำราญ อุรา
 ค่ำลง เราพบ กันพร้อมหน้า
 แล้วมา สนุก ร่วมกัน
 ยาม งาน นั้นเราทำ
 ตรากตรำ เพียงไหน ไม่หวั่น
 เสร็จ งาน เราสุขสันต์
 ร้องบรร เลงเพลง กล่อมไพร
 กลางดง พงป่า
 เขาลำเนาไพร ไกล สังคม
 มีแดน รื่นรมณ์
 แสน ชื่นชม มี เสรี
 ไร้ ทุกข์ สนุกสนาน
 สำราญ กันได้ เต็มที่
 พวก เรา ชาวถิ่นนี้
 ล้วนมี ไมตรี ต่อกัน

จนยาก ก็ยัง ภูมิใจ
 หากิน กลางไพร
 แม้ไม่ รุ่งเรือง
 ไม่คิด จะเฟ้อ จะฟุ้งเฟื่อง
 ถึงเมือง แดนศิ วิไลย์
 กลาง คืน เราชื่นบาน
 เรื่องงาน เอาไว้ วันใหม่
 ป่า ดง ดำรงค์ไว้
 ทรัพย์ใน ดินไทย มากมี
 กลางดง พงป่า
 เขาลำเนาไพร ไกล สังคม
 มีแดน รื่นรมณ์
 แสน ชื่นชม มี เสรี
 ไร้ ทุกข์ สนุกสนาน
 สำราญ กันได้ เต็มที่
 พวก เรา ชาวถิ่นนี้
 ล้วนมี ไมตรี ต่อกัน
 กลางดง พงป่า
 เขาลำเนาไพร ไกล สังคม
 มีแดน รื่นรมณ์
 แสน ชื่นชม มี เสรี
 ไร้ ทุกข์ สนุกสนาน
 สำราญ กันได้ เต็มที่
 พวก เรา ชาวถิ่นนี้
 ล้วนมี ไมตรี ต่อกัน...