เดียวดาย

พัณนิดา เศวตาสัย

จับเจ่าอยู่คนเดียว
เหลียวมองหาไปทั่ว
รอบข้างก็มืดมัว
แสงสลัวสิ้นดี สิ่งที่เคยเห็น
เห็นเพียงแสงริบหรี่ จิตใจที่เคยดี
ครั้งนี้ สับสน
ช้ำ ช้ำ ลึก ลึกเดียวดาย
และไม่พบเจอ ผู้คน
หลาย หลาย ครั้งเหมือน
ว่าโลกใบนี้ มืดมน
เงียบงัน สำเนียง
ทำไมมองฟ้า ไม่เจอดาว
เวลาที่เขา ไม่อยู่เคียง
ทำไมบนฟ้า จึงมีแค่เพียง
แต่เมฆดำ
ทำไมใจเขา จึงเปลี่ยนไป
ทำไมใจฉัน จึงจดจำ
ทำไมใจฉันจึงมี แต่ความรักนั้น
อยู่ใน หัวใจ
 
 ก็อยากจะเจอเขา
เขาเท่านั้น ที่จะช่วย
สร้างโลก ให้สดสวย
มอบความรัก กลับมา
สิ่งที่เคยเห็น เห็นเพียงแสงริบหรี่
จิตใจ ที่เคยดี
ครั้งนี้ สับสน
เหงา เหงา
ช้ำ ช้ำ ไม่อาจสดใส
เสียดาย น้ำตา
ครั้งแล้ว ครั้งเล่าก็เฝ้าก็หา
เหลียวไป ไม่เจอ ไม่เจอ
ทำไมมองฟ้า ไม่เจอดาว
เวลาที่เขา ไม่อยู่เคียง
ทำไมบนฟ้า จึงมีแค่เพียง
แต่เมฆดำ
ทำไมใจเขา จึงเปลี่ยนไป
ทำไมใจฉัน จึงจดจำ
ทำไมใจฉันจึงมี แต่ความรักนั้น
อยู่ใน หัวใจ
 
 ทำไมมองฟ้า ไม่เจอดาว
เวลาที่เขา ไม่อยู่เคียง
ทำไมบนฟ้า จึงมีแค่เพียง
แต่เมฆดำ
ทำไมใจเขา จึงเปลี่ยนไป
ทำไมใจฉัน จึงจดจำ
ทำไมใจฉันจึงมี แต่ความรักนั้น
อยู่ในหัวใจ ฮา
อยู่ในหัวใจ ฮา
อยู่ในหัวใจ...