ตายหยังเขียด

พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ

ตาย หยังเขียด
เขียด มันเหยียบขาตาย
เมืองทองเขาว่าเมืองไทย
แต่คนใกล้ตายต๊ายตายหยังเขียด
ดยตรี  
ป่าดง ลงห้วยในนา
ร้องแซวแว่วมา
ละนั่นละหนาเสียงเขียด
ตัวไม่ใหญ่ มีขายาวๆ
บางตัวสีเทาเอียด
บางตัวก็สีเสียด
มันถูกจับมาเสียบไม้ย่าง
ถูกจับมาเสียบไม้ย่าง
ขาซี้ปางญางนั่นล่ะตายหยังเขียด
 
ดอกโสน ไม่มี จะบาน
ดอกงิ้วดอกจาน ไม่มี จะเจียด
ข้าวของ นับวันยิ่งแพง
ปลาทูปลาแห้ง มันแพงเต็มเหยียด
ทั้งหยูกยาแล้วเสื้อผ้าแพรพรรณ
แพงขึ้นทุกวัน ราคาน่าเกลียด
มันขึ้นเหมือนน้ำเดือนสิบสอง
มันขึ้นเหมือนน้ำเดือนสิบสอง
ล้นเจิ่งนองเกินจะ กระเดียด
 
กรรมกร อยู่ในโรงงาน
สู้ทนกัดฟันก็ทำงานเคร่งเครียด
นักศึกษา ทั้งนายทุนน้อย
มีทุนกระจ้อยก็นับวันแห้งเหียด
ทหารตำรวจ ทั้งครูผู้น้อย
ต้องเดินหน้าจ๋อย
เป็นบ๋อยบิลเลียด
ชาวนาก็ด้ามเคียวเป็นมัน
กำจอบกำขวาน
จนมือแตกละเอียด
หล่อเลี้ยงเวียงวังคลังนา
อยู่หอคอยร้อยดาริกา
หมูไปไก่ไม่มามันเป็นตาขี้เดียด
ตาย หยังเขียด
เขียด มันเหยียบขาตาย
เมืองทองเขาว่าเมืองไทย
แต่คนใกล้ตายต๊ายตายหยังเขียด
 
เกิดเป็นไทย หัวใจเป็นธรรม
สาวเอยจงจำ อย่าทำรังเกียจ
เมืองไทย เคยเป็นเมืองทอง
มีคนยกย่องว่าเมืองยิ้มละเอียด
ไอ้รอยยิ้ม นับวันแห้งหด
ใบหน้าสลดก็หมดความละเมียด
ไม่ละมุน ไม่มีละไม
มีแต่เหงื่อไคลก็หลั่งไหลลั่นเอี๊ยด
หนุ่มใหญ่ต้องแห้งตายตามทาง
อีสาวนาต้องขายนาน้องนาง
ขาซี้ปางญางนั่นละตายหยังเขียด
ตายหยังเขียด
ตายตายตายตายตายตายตาย
ตายตายตายหยังเขียด
เขียด มันเหยียบขาตาย
เมืองทองเขาว่าเมืองไทย
แต่คนใกล้ตายต๊ายตายหยังเขียด...