รอยเล็บที่ละลึก

ทิว ทานตะวัน

ร่องรอย เล็บมือน้องนาง
ยังฝัง อยู่บนต้นแขน
เป็น ดั่งรอยจารึก
น้ำหมึกก็คือเล็บแบนๆ
จากคน ที่เคยเป็นแฟน
หยิกต้นแขนไว้แทนหัวใจ
ฝากรอย แล้วเธอก็ลา
สัญญาว่าจะไม่ไปไกล
สักวันจะย้อนมาร่วมใจ
พี่รอหาย เจ้าไปไม่มา
เตรียมใจท่าละเมอหาล้าหล่อย
เตรียมใจท่าละเมอหาล้าหล่อย
หัวใจลอยซอมแต่รอยเล็บเจ้า
ยามแลงเช้าคิดนำ
รอยเล็บจ้ำมันตำอยู่ในใจ
รอยเล็บจ้ำมันตำอยู่ในใจ
สายตามองยามใด
คิดไปหลายด้าน
ให้คิดถึงวัน
เหตุการณ์วันนั้นยังจำ
แอบดมแก้มงามน้องยัง
ทำเป็นท่างอน
เจ้าหยิกต้นแขนตอบแทน
เพื่อการสั่งสอน
สองแก้มเจ้าแดงสองตา
ก็ทำเป็นงอน
พี่ยังคอยอ้อนงอนง้อ
ขอความเห็นใจ
พอเจ้าหายโกรธก็ยัง
ขอดูแผลเจ็บ
ตำแหน่งรอยเล็บหยิกเจ็บ
เสียจนเลือดไหล
พี่บอกที่ทำก็เพราะรักเกินห้ามใจ
เจ้าทำเอียงอายแล้วเอา
ผ้าพันแผลซึม
ใจมันปลื้มบ่ยอมลืมได้ง่าย
ใจมันปลื้มบ่ยอมลืมได้ง่าย
ถึงเจ้าลืมพี่ได้แต่ทางอ้ายบ่ลืม
ได้แต่ซึ่มซึมอยู่คนเดียว
หัวใจเทียวทวงหาว่านางลืมอ้าย
เจ้าจากพี่ไปเหลือไว้
แค่รอยเล็บมือ
เท่านี้นะหรือที่ถือว่าแทนหัวใจ
ไปอยู่ไกลตา
คงหาหยิกชายคนใหม่
แผลเป็นกลางใจฝากไว้
ให้ชายหลายคน
รอยเล็บ ที่เจ้าจารึก
ในความรู้สึก พี่ยังสับสน
อยากให้ เจ้ากลับมาฟิก
ให้มาหยิก ซ้ำรอย อีกหน
จะได้ รู้จริงใจคน
ทุกวันพี่ทนอยู่กับรอยแผลเป็น
มันเห็นละเป็นรอยขาวแจ้ง
มันเห็นละเป็นรอยขาวแจ้ง
มันแสลงใจเต้นตึ๊กๆ
ที่ละลึกจากเจ้าผู้นั้น
เป็นแป้วอยู่หว่างใจ
เห็นยามใดหัวใจพี่ป่วน
ให้ทบทวนหวนถึงวันเก่า
รอยเล็บ บางเบา
หยิกใจ อ้าย เอ้อๆๆ เอย...