คนไร้ค่า

ทัช ณ ตะกั่วทุ่ง

ฉันรู้
 ว่าฉัน ควรอยู่ ตรงไหน
 ฉันรู้
 และเจียม ตัวเอง ตลอด มา
 ในสาย ตาเธอ ที่มอง เห็น
 ฉันเป็น แค่คน ไร้ค่า
 ทุกครั้ง ที่มอง สบตา
 ฉันพบ แต่ความ ห่างไกล
 เมื่อเธอเห็น
 ฉันเป็น แค่เศษ ก้อนหิน
 เธอเห็น
 ฉันเป็น แค่ดิน แค่กรวด ทราย
 ถึงแม้ ในใจ จะเจ็บ ช้ำ
 ฉันทำ ได้เพียง น้อยใจ
 ไม่พูด อะไร ออกไป
 เรียกร้อง อะไร จากเธอ
 แต่ วันนี้ มีสิ่งนี้
 อยากขอ เธอ
 อย่าเอาฉัน ไปเปรียบ กับเขา
 เพราะเรา มันคน ละคน
 หัว ใจ มันวัด กัน ไม่ได้
 แต่จะรัก เธออยู่ เสมอ
 ถึงเธอ จะโยน ฉันทิ้ง ไป
 ฉัน ทำ สุดหัว ใจ
 ได้แค่ นี้
 ฉันรู้
 ว่าฉัน ควรอยู่ ตรงไหน
 ฉันรู้
 และเจียม ตัวเอง ตลอด มา
 ฉันพร้อม เป็นคน ที่พ่าย แพ้
 ขอเพียง แค่เธอ รู้ว่า
 สิ่งที่ฉัน เป็น ตลอดมา
 ก็คือเป็น ผู้ชาย ไร้ค่า
 ที่รัก เธอ

แต่ วันนี้ มีสิ่งนี้
 อยากขอ เธอ
 อย่าเอาฉัน ไปเปรียบ กับเขา
 เพราะเรา มันคน ละคน
 หัว ใจ มันวัด กัน ไม่ได้
 แต่จะรัก เธออยู่ เสมอ
 ถึงเธอ จะโยน ฉันทิ้ง ไป
 ฉัน ทำ สุดหัว ใจ
 ได้แค่ นี้
ถึงเป็นเศษ ดิน เล็กเล็ก
 แค่เศษ ทราย น้อยน้อย
 หัวใจ แหละชีวิต
 ที่มี ให้เธอ มันยิ่งใหญ่
 อย่าเอาฉัน ไปเปรียบ กับเขา
 เพราะเรา มันคน ละคน
 หัว ใจ มันวัด กัน ไม่ได้
 แต่จะรัก เธออยู่ เสมอ
 ถึงเธอ จะโยน ฉันทิ้ง ไป
 ฉัน ทำ สุดหัว ใจ
 ได้แค่ นี้
 ถึง มัน จะไร้ ค่า
 ก็รัก เธอ...