ขี้เหร่ก็รัก

โอภาส ทศพร

ขี้เหร่เพียงไร ขี้เหร่เพียงไรฉันก็จะรัก
 
ฉันรักฉันใคร่ เธอด้วยหัวใจของฉัน
คนขาวคนดำคนต่ำสูงนั้น สำคัญก็ที่จิตใจ
ผิวฉันมันดำก็เพราะตรากตรำอยู่กับนาไร่
ไม่รู้รังเกียจฉันไปทำไม
หรือว่าชาวไร่อย่างฉันมันจน
ฉันรักฉันใคร่ เธอที่หัวใจเหมือนกัน
เธอคิดระแวงคอยแบ่งแยกชั้น
เหมือนฉันไม่ใช่เป็นคน
ฉันหลงละเมอ หลงรักแต่เธอผู้เดียวเหลือล้น
เหนื่อยยากเพียงใดฉันก็ยอมทน
ตากแดด ตากฝน เพื่อเธอ
เช้า ขึ้นมาฉันไปทำไร่
ส่วนเธอก็ไป ทำงานที่ศาลอำเภอ
กลับบ้านตอนเย็น มาเห็นใบหน้าของเธอ
เคยยิ้มให้อยู่เสมอ 
เดี๋ยวนี้เธอบึ้งตึงเปลี่ยนไป
ฉันรักฉันใคร่ เธอด้วยหัวใจสัมพันธ์
ไม่คิดรังเกียจรูปร่างเธอนั้น
ผิวพรรณฉันไม่สนใจ
ถึงแม้เธอเป็นผู้หญิงจากเหนืออีสานและใต้
ถ้าฉันสมัครรักเป็นจอมใจ 
ขี้เหร่แค่ไหน ก็รัก
 
ฉันรักฉันใคร่ เธอด้วยหัวใจสัมพันธ์
ไม่คิดรังเกียจรูปร่างเธอนั้น
ผิวพรรณฉันไม่สนใจ
ถึงแม้เธอเป็นผู้หญิงจากเหนืออีสานและใต้
ถ้าฉันสมัครรักเป็นจอมใจ 
ขี้เหร่แค่ไหน ก็รัก
ขี้เหร่เพียงไร ขี้เหร่เพียงไหนฉันก็จะรัก...