ดินหุน กินเสา

เอ๋ พจนา

น่าเสียดาย
ความรักครั้งเก่า
ไม่เคยเศร้า ครั้งเราเริ่มรักกัน
ต่างตอก เสารักทั้งเธอและฉัน
เราขยัน สร้างนานหลายปี
แล้วทำไม มาพังเสียเล่า
โธ่รักเรา ยับเยินอย่างนี้
ถูกแทรก ทำลายอับอายต้องหนี
ถึงพบคนดี
ไม่มีความหมายรักเก่า
เหมือน เรือน้อยลอยทะเล
คลื่นซัดหันเห
คว่ำเทต้องลมกลางอ่าว
จิต วังเวงเหมือนลมโต้ว่าว
ด้ายเปื่อยเส้นเก่า
ว่าวยังต้องขาดลอย
น่าเสียดาย ครั้งสร้างรักเก่า
ดุจภูเขา แข็งแรงที่แกร่งไม่น้อย
กลับมาผุ ทะลุถล่มยับย่อย
หวังสร้างยอดดอย
กลับกลายเป็นปลวกขี้เถ้า
 
เหมือน เรือน้อยลอยทะเล
คลื่นซัดหันเห
คว่ำเทต้องลมกลางอ่าว
จิต วังเวงเหมือนลมโต้ว่าว
ด้ายเปื่อยเส้นเก่า
ว่าวยังต้องขาดลอย
น่าเสียดาย ครั้งสร้างรักเก่า
ดุจภูเขา แข็งแรงที่แกร่งไม่น้อย
กลับมาผุ ทะลุถล่มยับย่อย
หวังสร้างยอดดอย
กลับกลายเป็นปลวกขี้เถ้า...