แค่ตัวสำรอง

ลาวัณย์ จันทร์เพ็ญ

แค่ ตัว สำ รอง
 ถึงต้องนอง น้ำตา
 วันไหนพี่ ไม่มา
 น้องเฝ้ามอง นาฬิกา
 เวลา จนถึงเที่ยง คืน
 หัวใจมันหวิว มันเอน
 เพราะเป็นแค่ตัว สำรอง
 นอนร้อง ไห้ดังถูกปืน
 แผลเป็น เจ็บช้ำกล้ำกลืน
 วันคืน เฝ้ามอง ประตู
 ถึงจะรัก เพียงใด
 ไม่อาจหวง ถ่วงเขามาชื่น ชู
 เพราะเขามี คนดู
 ดูแล คอยเป็นแม่ ศรีเรือน
 ฉันมันบ้านน้อย
 รักกล่อยๆ ยามเขาไม่ มาเยือน
 หายหน้า ไปเป็นเดือน
 ไม่เหมือน แรกตอน เจอกัน
 มันแสนเศร้า แสนเศร้า
 แนมเงาลอด หน้าต่าง
 แม้นเขามา อยู่ค้าง
 คืนนี้ กระส่ำฝัน
 บ้านใหญ่นั่น บ่ยอมปล่อยมาหา
 อ้ายบ่หวน นำพา
 ส่วนเกิน นะคน นี่
 ไม่ มี ความ หมาย
 เหมือนต้องมนต์ มัดใจ
 ทำให้เรา หลงไหล
 กายใจ ถวายให้ ฟรี
 เขามีหนึ่งแล้ว เคลียคลอ
 ก็เลยปล่อยเรา ให้รอ
 นอนง้อชั่วนาตาปี
 คงดมดอม หอมกัน ชื่นชีวี
 วันแล้ววันเล่า ไม่มี
 แม้เงาว่าเขา จะมา
 ถึงแห้งเหี่ยว หัวโต
 โอ้โฮ ใจอยู่อย่างไร้ ปัญญา
 คนที่มี ภรรยา
 เวลา ค่ายัง กับทอง
 ส่วนเกิน อ้างว้าง
 กอดหมอนข้าง นอนน้ำตา นอง
 กินน้ำใต้ ศอกรอง มันชืดชา
 ค่านั้น คือตรม
 งมหาร่าง หาร่าง
 คืนได๋ ก็ว่างเปล่า
 บ่มีเขา หยอกเย้า
 เหงาล้น ขื่นขม
 คิดบ่ม้ม สิคอยเงี่ยง เอียงหู
 เสียงประตู เคยดัง
 กะบ่คราง เลยนั่น...