โบว์รักสีชมพู

ร๊อคอีสานสะท้านกรุง

ชวันงานที่สองเรา นัดกัน
พี่ยังรักมั่น ไม่เปลี่ยนแปรไป
ญในงาน วันออก พรรษา
สัญญา น้องยังจำได้
ชจุดธูป ไหว้รัตนตรัย
สาบานเอาไว้ จะรักมั่น พธู
ญพี่มี ของขวัญให้มา
เป็นผ้าเช็ดหน้า กับโบว์สีชมพู
ชพี่ ผูกโบว์ให้น้อง
ตามอง น่ารักเอ็นดู
ญน้องอาย สายตาทั้งคู่
ชพี่ขอมองดู แต่โบว์รักผูกใจ
ญจากงาน วันออกพรรษา
ชสัญญา พี่ยัง จำได้
ญสัญญา ไม่เป็นสัญญา
ญพบดอกฟ้า
แล้วลืมดอก ชบาไพร
ชไม่ลืม พี่ยังจำได้
เคยผูกรักไว้ ด้วยโบว์สี ชมพู
ญดูต่างหน้า เวลาตัวอ้ายห่าง
ดูต่างหน้า เวลาตัวอ้ายห่าง
ชออกพรรษาบ่ห่าง
มาขอน้องแต่งงาน
กลับสู่บ้านจัดการแต่งพาขวัญ
ญโอ้ตัวนั้นคารมม่วนหูฟังแล้ว
คำยังแว่ว มาติดใจน้องอยู่
คำยังแว่ว มาติดใจน้องอยู่
ชเป็นหยังแม่ยอดชู้
คือบ่ได้เชื่อใจ
ญเชื่อบ่ได้ คนผูกรักโบว์ดำ
ชอ้ายยังจำติดตา
คำเว้าของซู้นั้น
ญถึงวัน นัดหมายชายมา
ไม่อยากเห็นหน้า ให้มาเจอกัน
ชติดหนุ่มคนไหน
หรือไงจึงตัดสัมพันธ์
ญมีหนุ่มหลายคนด้วยกัน
มาจีบฉันแต่ไม่หันสายตา
ชว่า น้อง หยิ่ง
ญที่จริง ล่ะไม่หยิ่งเลยหนา
ชทำ เมินเฉย
เหมือนคน ไม่เคยสบตา
ญเกลียดคน นัดไว้ไม่มา
ชพี่กลับมา ไม่น่าใจดำ
ญมอง ดูโบว์ผูกผม
เป็นปม โบว์สีชมพู
ชพี่ เคยผูกให้หนู
ไม่เคย ล่ะเป็นโบว์สีดำ
ญผูก ที่ไหนกันแน่
ฮักแท้ ทำไมไม่จำ
ชชมพู แน่นอนไม่ดำ
ตามสัญญา ยังว่ารักเธอ
ญคนคอยเก้อละเมอหาว้าเหว่
คนคอยเก้อละเมอหาว้าเหว่
ชคิดฮอดเด้
อ้ายคิดกะฮอดหน้ามองหาผู้ใด๋
ญลืมแล้วไวให้ไข้รักมันกิน
จนน้ำตาไหลริน
บ่อนหมอนนอนเปื้อน
ชจากเดือน ก็เลื่อนไปเป็นปี
ญกี่ปี ก็ไม่มีความหวัง
ชปักใจรัก ใส่ผ้าเช็ดหน้านั้นยัง
ญแต่รูปหัวใจปักกลาง
ไม่ได้อยู่ ใจคู่ไม่มี
ชของ ฝากจากฉัน
ให้วัน นั้นจำได้ดี
ญไม่เคยมี เห็นมีให้หญิงคนอื่น
ชโบว์ ผูก ผม
ผ้าเช็ดหน้า มอบให้ขวัญยืน
ญเอาไป ให้หญิงคนอื่น
ส่วนตัวน้อง ต้องการแต่ใจ
ชหัวใจให้ น้องไปเปิดขั้ว
หัวใจให้ น้องไปเปิดขั้ว
ญเปิดทั้งตัว น้องพอรับได้อยู่
ชโบว์สีชมพู ผูกรักให้น้อง
บ่มีมื้อเสื่อมทลาย
ญจำจนตาย บ่พ้อขอใหม่
ชญโบว์รักผูกใจ สองเฮาไว้...